Tefessüh etmemiş bir gönül düşün
Muhabbet bağının sümbülüdür bu
Saygıda şefkatte hür gönül düşün
Rengâ-renk güllerin bülbülüdür bu.
Dertlinin yanında asla gülmeyen
Sevdayı sandığı kadar bilmeyen
Yandığım kadardır deyip ölmeyen
Alevler sonunun bir külüdür bu.
Nüfus’ul emmâre bir kuyu dibi
Olmak yok Nemrudun gururu gibi
Olmalı toprağın çamuru gibi
Tevazu burcunda tam ölüdür bu.
Muhabbet içinse aramaz sebep
İlahi ikramdır gönlünde edep
Sevdayı bir düstur etmişse talep
Yeryüzü bağının bir gülüdür bu.
Yardıma koşarak çırpınır durur
Canını canana vererek korur
Böyle bir kalp ise hak için vurur
Gaipten hükmeden Hak elidir bu.
Hem nice insandan insan bir kişi
Aslında edep bu fazilet işi
İnsanlık yolunun aşka gidişi
Olmakla Rab’binin has kuludur bu.