Çek Besmele çık yola, yollar senden utansın,
Yoldaş bulamaz isen; Kullar senden utansın.
Sevgi merhamet için sen çırpınıp dururken,
Kalbi katı o kullar Allah’ından utansın.
Ümidini yitirme doğacak elbet güneş,
Karanlığa sığınan yarasalar utansın.
Dava diye ortada dolaşan onca adam,
Adamlık dağa çıkmış aramaktan utansın.
Tatlı su kahramanı oluvermek çok kolay,
Asıl olay olduğunda… dağılanlar utansın.
Çabuk alışıverdik ekmek elden su gölden,
Geçen kara günleri unutanlar utansın.
O gün başı açmayıp okula giremeyen,
Makyaj, boya, pantolon mantosuzlar utansın.
Osmanlıyız deyip de bol sloganlar atanlar,
Erkân, adap bilmeyen ehl-i vatan utansın.
Dünyevileşiverdik mücahitlik kayboldu,
Evlâdını Avrupa’da okutanlar utansın.
Kültürü hakir gören şarkıları bilmeyen,
Batıl müzik hayranı torun-torba utansın.
Gözü hep yükseklerde önünü de görmeyen,
Basiretsiz bîhaber çokbilmişler utansın.
Tek başına kalsan da bakma dönüp geriye,
Aydınlıklar ileride karanlıklar utansın.
Doğacaktır elbet bir gün şems-i hakikat,
İstemeyen kâfirler, ehl-i ilhad utansın.
Çileler çerağ olmuş yakmış hep âşıkları,
Aşktan kaçan haz ehli, ehl-i keyif utansın.
Hep bu yolda gidenler ferd-i ferîd kalmışlar,
Yolda yoldaş olmayan Can Yoldaşlar utansın.
Terk ettim şikâyeti hükm-ü kader der giderim,
Gelene de, gelmeyene de, çok teşekkür ederim.