Uzun yıllar gitmediğiniz şehre yeniden gitmek; sokaklarını adımlamak, caddelerinde gezinmek, çarşılarında dolaşmak, tarihi mekânlarını ziyaret etmek, camilerinde namaz kılmak; hatıraların hayat bulması, hayatın hatıra tadında naifleşmesi, sürur sükûn, hüzün huzur gibi bir şey… Cihan değer bir zaman!
Okuduğunuz okulun önünden gece geçmek ve onun yıkılışa terk edilişini görmek; içinize gece düşmüş gibidir. Okul ve yurt binasının önünden bir an saygı duruşu gibi durmak ve selamlamak; “Biz bu dünyadan gider olduk / Kalanlara selam olsun” bunu okul mu diyor, yoksa koro halinde okuldan mezun olanlar mı?
Dostlarla sohbet, eskileri hatırlamak, öğretmenleri anmak, aidiyet duygusunu mekânın şahitliği; yaşamak güzel dedirtiyor, hayatı tutunduruyor!
Hele şehir uyurken caddelerinde yürümek, ezanı dinlemek, camiinde sabah namazını kılmak ve sonrasında aşina kaldırımlarını tesbihatlarla adımlamak; şehirle sessizlikte ve yalnızlıkta konuşulur. Sizi kabul veya ret etmiştir.
Şehir insan değil midir ki? İnsan neyi inşa eder, medeniyet nasıl kurulur, medeniyet insanı nasıl şekillendirir?
Şuurun şehre akışı, şehrin şuura akışı; iki nehrin buluşması; artık siz oralısınız, ister az yaşayın, ister çok!
O beldeye has yemekleri yemek, tatlılarından tatmak; bu da insani bir hal değil midir? Şehrin aklı, kalbi olur da midesi olmaz mı? Mimarisi, musikisi, çarsısı, kitapçı dükkânları… Kültür insanları, edep şahsiyetler, bilge kişilikler… Bir kişi adına bir şehir sevilir; bir kişi bir şehri sevdirir.
Meczupsuz şehir mi olur?
Bir şehrin ruhuna misafir olmak; iyi karşılanmak, iyi ağırlanmak, iyi uğurlanmak; bir dahaki geliş için pasaport hazırdır! Böylesi seyahat sıhhattir; sıhhat yeni seyahatleri hazırlar.
Şehirler insani şuur kümelenmeleri. İnsani insan bir kelime. Bu kelimeyi okumak, ne büyük bir hikmet keyif. Çiçeği, yıldızı, kediyi, kitabı, insanı okur gibi bir keyif.