Ne kartalız, ne şahin, kimseye saldırmayız,
Maksat muhabbet olsun, hiç de toz kaldırmayız.
Biliyorum sendedir kispetin en âlâsı,
Bizimkisi sadece karakucak davası.
Bir Sefer, bekliyoruz, meydan yiğitle dolsun,
Bizim gibi çömezler, destur alıp savulsun.
Bilmeyiz “son seferi,” “zafer”den habersiziz,
“Havası, sönmüş müdür,” inan bilmek dileriz.
Bir pınardan içeriz, akıttığımız baldır,
Akgül’lerin al gülü, bizi Nurlara daldır.
Adıyaman diyarından, bir yaman Sefer lâzım,
Köy tavuğu gurk olmuş, meydandan firar lâzım.
Çekildiniz köyünüze! Toprağınız bol olsun,
Yumurtalar kuluçkada, kalkıver civciv olsun.
Ustalara saygımız var, hürmetimiz kavîdir,
Gönülleri hiç kırmayız; gönül, Allah evidir.
Ortalık hep toz-duman, gözler gözü görmüyor,
Öyle bir vuruyor ki; insaf nedir bilmiyor.
Siyaset hep yalana, yanlışa meyil vermiş,
Güya insana hizmet, vazgeçilmez değermiş.
Unutuldu hep bunlar, ağzı olan konuşuyor,
Doğru yanlış savrulup, havada karışıyor.
Geç dümenin başına, kelâm-i kibâr eyle,
Hikmet-i hükümeti, ihvâna ta’dâd eyle.
Hangi yoldan gidelim, malûm; yollar karışık,
Benim garip milletim, güdülmeye alışık,
İstiyor ki kendisi, bir rüşd ü irşâd olsun,
Bu karışık yollarda, müstakîm bir yol bulsun.
Biliyorsun! “Şairleri haykırmayan bir millet;
Sevenleri toprak olmuş, öksüz çocuk gibidir.”
Sen susarsan, ben susarsam, şikâyetçi Nebî’dir,
İrtifâ’yı kaybedince, mesken yerin dibidir.
Böyle bilip dururken, vurdumduymazlık niye,
Valilik hakkın iken, Muhtarlık mı seviye.
Şöyle bir sesleniver, yankılansın Nemrut dağı,
Ses gelsin dağdan taştan, yakınlaştır uzağı.
Şerliler şöyle dursun, verelim bir gözdağı,
Hep beraber, birlikte; bozalım bu tuzağı.
Ben suçsuzum diyeyim; muharrikim Gürsoy’dur,
İraz desen başrolde, mikservâri bir koldur.
Kapıştırıp bizleri, kenardan bakacaklar,
Bizler yere düştükçe, kahkaha basacaklar.
Gülelim, güldürelim, gönüller hep şâd olsun,
İnşallah sayemizde, ihvanlar dilşad olsun.