“İhtiyarlığımın sergüzeştliğinden gelen ağrılara ve meyusiyetlere, imandan ve Kur’an’dan imdada yetişen kudsi tesellilere bu ihtiyarlığımın en sıkıntılı bir senesini, gençliğimin en ferahlı on senesine değiştirmem.”
On beşinci Rica’nın son tarafında geçen bu söz; adeta ihtiyarlığın gençliğe meydan okuyuşu, hakikatin derin kuyusunun adresi, salgını ve yangını okuyuş reçetesi ve çok zaman unuttuğumuz şey!
Deni dünya dalgaları, gaflet rüzgârları, fitne ateşleriyle ne çabuk nisyana düşürüyor, yangınlar arasında kalıveriyoruz!
“Kur’an nasıl okunur”un cevabı yukarıdaki cümlede; evet Kur’an okuyor, sıkıntılarımız tesellilerini onda ve imanda arıyor muyuz?
Şunun bunun yorumundan önce böyle bir okuma şeklini eriştik mi? Gaflet salgınından, fitne ateşinden etkilenmiyor değiliz; burası dünya ve imtihan köprüsünden geçiyoruz; sırat köprüsünden geçmek ve geçememek buradaki yaptığımız fillere bağlı.
Hadiselerin bütününde “vahidiyet” sikkesini okumak gibi her bir hadisedeki “ehadiyyet” sikkesini okumak; diri bir akıl, canlı bir kalp göstergesi. Devam edip akan hadiselerin her biri “esma talimi” için ayrı bir sayfa ve herkesin sayfası farklı.
İlk emir “oku” son nefese kadar sürecek bir serüven. Salgın kimine teğet geçti kimini can evinden vurdu; “yangın” orman yangınından öte bir şey; manevi yangının maddeye temessülü! Neyi hatırlatıyor, neden haber veriyor?
Sokaktaki yangını aynı tepkiyi veriyor ve söndürme telaşına düşüyor muyuz?
İhtiyarlar Risalesi’ni gençlerin, Hastalar Risalesi’ni sağlıklı olanların okuması manevi “aşı” görevi görebilir ve üst okuma “Kur’an” okumayı hayatın içine taşıyabilir! Risaleler bunun pratik örnekleri ile dolu; o örnekler üzerinden kendi okuma şeklini gerçekleşmek mümkün.
“İhtiyarlığın sıkıntılı bir senesini, gençliğin ferahlı on senesini değişmem” demek büyük söz; o sözü büyükler söyler.
Söyleyecek bir sözümüz var mı yoksa sükût üzere miyiz? Konuşmaksa herkes kendi meydanınca konuşur; kısık sesle bile sözümüz karşılık buluyor mu?
Yeni Hicri yılında sesimiz ve sözümüz gür olsun duasıyla…