Mülk ciheti ile baktığımızda bazı işler hayır bazıları şer görünür. Elbette mülk cihetinde düşünsek yazının başlığı muvafık düşmez ama melekut ise şeffaf ve parlaktır; zıtlıklar onda yoktur, kudretin mübaşeretine muvafık olmayan hâlat onda yoktur. Demek melekut ciheti ile bakınca Bismillah her işin, bütün umurun ruhudur diyebiliriz.
Günlük hayatın içine biraz taşımaya gayret edelim bu manayı.
Bismillah, kudretin tesirini celb edip Bismillah ile olan iş için bir yardım edici ruh gibidir. Allah’ın kudretine istinaden o işin yapılıp, neticesinin de Allah’a aidiyetinin teslim edilmesidir. Her aşamasının da Allah’a aidiyetinin ilanıdır.
Bismillah diyerek başlanan bir iş icra edilir iken o safhaların her birinin de Allah’a aidiyeti teslim edilmelidir. Yoksa sadece Bismillah diyerek başlamak kâfi değil.
Bismillah ile başlanan iş devam ederken her an Allah’a aidiyet şuuru canlı olmalı. Hem de hem kendi nefsim hem muhatap olduğum bütün nefisler ve cümle mevcudât Allah’ındır. Her şey her halinde, her keyfiyet her anında, bütün vasıflar her demde Allah’a aittir. (Hiçbir şey, hiçbir şe’n hiçbir hal, hiçbir keyfiyet o muhit iktidarın ve o şâmil ihtiyarın daire-i tasarrufundan hariç olamaz.)
Risale-i Nur hayatlıdır. Cümleleri de hayatlıdır. Bu cümlelerin ifade ettiği manaların hayatımız içinde ne derece canlı oldukları ise ayrı bir konudur.
Evet her işimize Bismillah diyerek başlıyoruz peki ya devamı?
Sürecin her anında rabıtalı mıyız?
Kendi havl ve kuvvetimizle bir şeylerin husule geldiği vehmine kapılıyor olabilir miyiz?
Hiçbir şey değişmeyecek gibi bir ümitsizlik hali ile tembelliğe vurup vazifeyi terk ettiğimiz oluyor mu?
Veya “her şey benim bu işi bu şekilde yapmama bağlı imiş” gibi aşırı efor ve şedid bir hırs ile tevekkül ve teslim ferahlığından biraz uzakta mı ikamet ediyoruz?
Bismillah sadece işimize başlarken değil, işin her aşamasında bize lazım. O işin devamı ve sürdürülebilirliği ve her anındaki tasarruf ve inkişaf elbette Bismillah iledir vesselam…