‘Borazanı dinliyorum gözlerim kapalı’ desem,
Orhan Veli dahî buna inanmaz; ederim kasem!
Nerde eski borazanlar, salça ile parlatılan?
“Ti”ye alırsınız beni, hayâllerimi söylesem…
Trompetin sırlı sesi, çalıyorken Nino Rosso,
Keder uyandırırdı hep, yürekde “İl Silenzio”…
Bir askerin kabri fonda, yarıya inmiş bir bayrak;
Kaybedileni anarken hasreti haykırırdı o…
Kışlalarda “Yat Borusu” öyle hüzünlü çalardı;
Bazı gençler dayanamaz, sessiz ve gizli ağlardı.
Tevlîd eder ulvî hisler gurbetin gecelerinde;
Rüyâlarda serin sular boru sesiyle çağlardı.
“Boru çalan” anlamında “Boru-zen”den galat bu söz;
“Borazan” olup bir de “cı” eki almış. Gel, bunu çöz!
Her ne ise kabullendik; hep heyecanla dinledik…
Yürekler kabardı durdu, bâzen de yaş akıtdı göz…
“Damdaki Kemancı” gibi, “Çatıdaki Borazancı”,
Bir “solo” yapayım dedi; milleti tutdu bir sancı…
Akord bozuk, nağme berbat: dinlenir mi tam bir saat?
Evlad, hele öğren de gel! Sen yolcusun, bizse hancı…
Boruyu her ele alan kendini “Louis”* sanıyor;
Daha kaç nesil geçdi ki? Millet dedeni tanıyor!
O âlete nefes yetmez, üflemekle konser bitmez;
Nice hevesli kimseler var, için için yanıyor…
Deden bile olamadı rüzgârlar soldan eserken;
Dış kapının mandalısın, hele sabret, daha erken…
Etrafına bir bak şöyle, nice yakışıklı gençler,
Çömezler, uzandı, daldı; çapul, talan filan derken…
“Yamuk”dan da “üçgen” çıkar, köşegeninden bölünce;
“Çatı”ya en uygun “üçgen” bu mu? Bilmek gerek önce…
“Hücum Borusu” demişler; “Kalk Borusu” çalınır mı?
Geometri, müzik zayıf; çok çalışman lâzım bence…
Eski çamlar bardak oldu! “Boru”yla çekilmez ‘diskur’!
Hürriyet var! Keyfin nasıl isterse öyle hayâl kur.
Halkı temsîl edenler bu hayâllerini bozsa da;
Çatılarda-matılarda seni dinleyen bulunur…
*Louis Armstrong: Ünlü siyâhî trompetçi.