HER şehit haberi geldiğinde...
“Çözümden yana olanlar”, hafiften ürkerek biraz geri çekiliyorlar.
Doğan boşluğu...
“Al çözümünü başına çal” diyenler dolduruyor.
Her şehit haberi geldiğinde...
“Çözüm karşıtları”, güya haklı çıkmanın gizli kıvancını yaşıyorlar.
Evet, evet...
Gizli kıvanç yaşıyorlar.
Bakmayın siz onların sahte öfkelerine!
Etekleri zil çalıyor aslında...
Kurdukları her cümleden “nasıl da haklı çıktık ama” kibri yükseliyor.
“Bizim günlerimiz geldi” edasıyla dolaşıyorlar ortalıkta.
Şehit cenazeleri üzerinden devşirmeye çalıştıkları üstünlükle hezeyandan hezeyana savruluyorlar.
Hükümete vuruyorlar, CHP’ye vuruyorlar, “barış” diyene vuruyorlar, BDP’ye vuruyorlar, çözüm için çırpınan yazarlara vuruyorlar, kısacası elini taşın altına koyan kim varsa ona vuruyorlar.
Buna karşılık...
Her şehit haberi geldiğinde...
“Çözüm yanlıları” ise mahcup bir ricat içine giriyor.
Ellerini ayaklarını çekiyorlar ortalıktan.
Sanıyorlar ki “şehit” sözcüğü ile “barış” sözcüğü yan yana gelemez.
Bu yüzden susuyorlar.
“Çözümden söz etmenin şimdi sırası değil” anlayışına teslim olarak şehit haberlerinin etkisinin bir an önce sona ermesini bekliyorlar.
Cesareti bir tarafa bırakıyorlar.
Çözüm karşıtlarının estirdikleri teröre teslim oluyorlar.
Bir tahterevallidir bu...
Bazen şahinleri, bazen güvercinleri yükselten bir tahterevalli...
O tahterevallinin destek noktası ise hep şehitler.
-Şahinleri besleyen onlar.
-Güvercinleri mahcup eden onlar.
Oysa...
Ne şahinleri beslemelidir şehitler, ne de güvercinleri tedirgin etmeli.
Sadece ve sadece çözümü dayatmalıdırlar.
Hem de en acilinden...
Hürriyet