zihnin üvey çocuğu mudur bir türlü hayra yoramadığım bu düş
kendimden gayrı cümlesinin cem edildiği cüz
makbul müdür
ben halkanın dışındayım devran bensiz dönüyor
buradan cinnete bir yol var eşiğinde duruyorsun
eşik tüm eşikler gibi davetkâr ve gizemli
içindeki esîr de ona eşlik ediyor
yakacak gemin de yok
yakmaya kibritin de
esenlik seni bekliyor eşiği geçtiğinde
şimdi can kıyısındayım gözümün önünde uzanan cennet
görünümlü bir cehennemmiş oysa cennet o kadar net
alımlı, dingin ve harfsiz buradan bakınca
düşlerim çözülüyor
gövdem narin bir gelincik gibi bir el dokunsa dağılan
yaprakları düşmezden düşüyor toprağa gölgem gibi
tavsayan bir hayatın zaman denizinde esrik
salınımı sonrası alabora sonrası hiçlik
birden boşalıyor zemberek tarihin sonu
zehir zemberek