Dinin tek sahibi gibi hareket etmemeli ve geniş çemberini daraltmamalıyız. Cennet hepimize yetecek kadar geniştir. Birbirimizi damgalamayalım. Cehennem veya azaba postalamayalım. Başkasının elinden din ve iman hakkını gasp etmeyelim
Biz bu dünyanın kadısı değiliz. Cennet veya cehenneme gönderme yetkisinde değiliz. Elimizde terazi de yok. Son kararı verecek terazi yüce Allah'ın katındadır. Biz ancak kanaat belirtebiliriz. O konuda da yanılma ihtimali taşırız. Kanaatimizi de "hüsn-ü niyet-olumlu bakış" noktasına taşımamızda fayda vardır. Çünkü ahirette bizlere, "Neden insanlar hakkında karar vermediniz" sorusu sorulmayacaktır. "Neden insanları iyiye, güzele, doğruya, reşit olana çağırmadınız. Neden 'kavl-i leyyin-yumuşak söz' ile gönül kazanmadınız, neden şerri en güzel şekilde savuşturmadınız, neden kirlenmiş yüzleri temiz sularla duru hale getirmediniz" diye sorulacaktır. İmam Gazali'nin insanların iman durumuyla ilgili ölçüsü son derece ufuk açıcıdır. Bizler için, muhatap olduğumuz alem için o şöyle der: "Bir insanın dinin dışında olduğuna dair elimizde 99 delil var da, imanın içinde olduğuna dair bir tek delil varsa ben 99 delili bir tarafa bırakır, bir delile hükmederim. Onun mümin olduğuna karar veririm." Makdisi'nin Tevvabun adlı eserinde anlattığı bir olay son derece ders vericidir. O şöyle anlatır: "Bir gün Peygamberimiz'in (s.a.v.) yanına gitmek için yola çıkarken Ebu Hureyre (r.a.), mescidin dışında kendisini bekleyen bir kadınla karşılaşır. Kadın, Hz. Ebu Hureyre'ye yaklaşır ve bir derdini paylaşmak istediğini söyler. İslam hadis tarihinin yüz akı olan bu sahabi, "Buyur" der. Kadın der ki: 'Ben zina ettim. Bu zinadan hamile kaldım, çocuğumu doğurdum. Sonra da bu çocuğu boğdum. Benim için bir af ve çıkış kapısı var mıdır?' Ebu Hureyre, son derece hiddetlenir ve kadını kovar. Kadını kovarken de, 'Benden uzak dur, senin affın olacağını düşünemiyorum' der. Kadın ağlayarak gider. Ebu Hureyre, olayı Peygamberimiz'e anlatınca Hz. Peygamber rahatsız olur. Ebu Hureyre'ye, buna hakkının olmadığını, Yüce Allah'ın af kapısını örtme yetkisinin kimseye ait olmadığını söyler ve 'O kadına ümidini kaybetmemesi gerektiğini söyle' der."
NEFRET MAKAMINDA OLMAYIN
Nefret makamında olmamalıyız, başkasına haram saydığımızı kendimize helal saymamalıyız. Dinin tek sahibi gibi hareket etmemeliyiz. Dinin geniş çemberini daraltmamalıyız. İnsanların imanları hakkında kendimizi söz sahibi saymamalıyız, cennet hepimize yetecek kadar geniştir. Dünyanın diğer insanlarıyla aynıyız. Onların da iki kulağı, bir burnu, iki eli var. Hz. Adem'in sureti üzerindeyiz. O zaman gelin birbirimizi damgalamayalım. Cehennem veya azaba postalamayalım. Başkasının elinden din ve iman hakkını gasp etmeyelim. Süslü koltuğumuzda, hiç bir şey yapmadan, insanlık için kılımızı kıpırdatmadan, mazlum için gözyaşı dökmeden, "Ey Allah'ın kulları" diyen Kuran kadar çerçeveyi genişletip, insan kıvamıyla kainata bakmadan Rabbin rızasını kazanamayacağımızı düşünelim.
BİR GENCİN TÖVBESİ
Hz. Peygamber (s.a.v.) zamanında "Sulebe" isimli bir delikanlı. Mescide son derece bağlı bir hayat yaşıyor. Bir gün Peygamberimiz (s.a.v.) bu delikanlıyı bir yere gönderir. Delikanlı giderken, bir kapı aralığında yıkanan çıplak bir kadını görür. Bir an gözünü alamaz, sonra utanır. Hz. Peygamber'in yanına da gidemez. Kendi kendine şöyle der: "Ben harama bulaşmış bu gözle Peygamberimiz'e nasıl bakacağım?" Genç, Efendimiz'in yanına gidemez. Medine'yi terk edip dağa çıkar. Peygamberimiz, Cebrail'in bilgilendirmesi üzerine Hz. Ömer'e ve Hz. Selman'a bu delikanlıyı bulmak üzere tarif edeceği yere gitmelerini emreder. İki sahabe yola çıkarlar. Bir çobana rastlayıp, bu delikanlıyı sorarlar. Çoban der ki; "Siz herhalde gece yarıları mağaradan çıkıp haykıran delikanlıyı arıyorsunuz. O genç cehennemden kaçıyor." Hz. Ömer merakla sorar: "Sen bu delikanlının cehennemden kaçtığını nereden biliyorsun?" Çoban der ki: "Bağırmasından. 'Ya Rabbi! Senden utanıyorum. Günahımdan utanıyorum' diye bağırıyor." Hz. Ömer delikanlıyı yakalar ve ikna ederler.
'GÜNAHKAR BAŞI İNDİRİN'
Hz. Ömer genci, Peygamberimiz (s.a.v.) namazdayken mescide getirir. Efendimiz delikanlıyı yanına çağırıp, neden gittiğini sorar. Genç adam, günahlarından utandığını söyler. Peygamber (s.a.v.), "Bakara Suresi'nin 201. ayetini oku." Delikanlı: "Efendim günahım daha büyük" der. Peygamber (s.a.v.): "Allah'ın ismi günahlarından daha büyüktür" buyurur. Sulebe eve döner ama hastalanır. Peygamberimiz delikanlının evine gider. Delikanlının başını dizine koyar ama genç adam, "Bu günahkar başı, mübarek dizinden indirin, o buna layık değildir" der. Peygamber Efendimiz, "Canın bir şey istiyor mu?" diye sorar. O der ki; "Rabbimin rahmetini isterim." Hz. Cebrail bu gencin affedildiği haberini getirir. Efendimiz bunu haber verir. Delikanlı gözleri nemlenerek vefat eder. Efendimiz delikanlıyı gömerken binlerce meleğin onun için geldiğini söyler. Bir haram bakışın hesabını verirken bu kadar zorlanan genç bir yürek ile günaha bunca dalmışken bunun umrunda olmayan on binlerce yüreği nasıl aynı terazide tartacaksınız?
Sabah