Cuma namazındayım… Emr-i İlahinin ilanatının yapıldığı o yüce makamdan, “hutbe” den, hoca efendi dinleyenlere va’z ediyor. Konu Efendiler Efendisinin (a.s.m) kutlu doğumuyla alakalı. O nurla nasıl Onurlandığımıza dair denizden damla misali hatırlatmalarda bulunuyor hutbe…
Konunun ulvi hüzünleri harekete geçiren mahiyeti, Cami ve Cuma namazının lahuti atmosferi; keza camilerde çok da alışık olmadığımız ses düzenindeki “kalite” ve imam efendinin elindeki hutbe kâğıdını güzelce okuyuşu; huşu içinde bir Cuma namazı için şartları hazırlıyor. İmam efendi son sözlerini söylüyor ve tam dua faslına geçecekken, yine yapıyor yapacağını ve o meş’um ilanı araya sıkıştırıyor:
“Cemaat, bilmem ne camisi için para toplanacak, yardımlarınızı esirgemeyiniz!”
***
Bu ülkede imam efendilerin bir izzeti var…
Cuma namazının bir ehemmiyeti var…
Hutbenin bir ehemmiyeti var…
Hutbede işlenen konunun bir ehemmiyeti var…
Hele insan onurundan bahsedilen bir hutbede, Hz. Peygamberin insanlığı nasıl onurlandırdığı anlatılan bir günde, böylesine ölçüsüzlüklere kaçmayın Allah aşkına!
Siz bu milleti saf mı zannediyorsunuz?
İlla üç beş kuruş para alınacak diye, temcit pilavı gibi, her Cuma, hem de Hutbe gibi bir âli makamdan, hocalara dilencilik yaptırmak ayıp değil mi?
Yahu en az yılda elli kez Cuma'ya gidiyoruz; her hafta Hutbede aynı leke!
Size para toplamayın diyen de yok! Yapacağınız şey şu;
Bir görevliye, onun diyanetçe görevlendirilen bir adam olduğunu belli edecek bir kolluk yahut önlük giydirirsiniz. Bir tane de –o ayakkabı kutuları yerine- suntadan bir sandık yaptırırsınız; orada görevli ihtiyaç olan parayı toplar! Bu kadar basit…
Vallahi bıktırdınız; vallahi utandırıyorsunuz bizi!
Ayıp yahu ayıp!!! (Osman)