Kıt’a
Bizi ancak ebediyyet doyurur;
Burda yalnız avunup durmadayız.
Biliriz: faydası yok boş emelin;
Yine bin tatlı hayâl kurmadayız...
Nazm
Yeltenmededir âlemi keşfetmeğe ammâ,
Dâim, beşeriyyet kalıyor kendi muammâ.
Dünyâya ayak basdığı andan beri sırdır;
Her vechesi bir başka onun, sanki mülemmâ...
Rübâî
Kargaymış o, rehber diye uyduklarımız;
Akreb oluvermiş cebe koyduklarımız.
Ahlâkta tedennî dibe varmış, ne yazık!
İnsanlığa şâyeste mi duyduklarımız?
Dörtlük
Binlerce musîbet başa gelse,
Şükreyleyerek sabrederiz biz.
Dünyâda bekà yok; biliriz de
Ukbâya ne müştâk gideriz biz!