Hâzık-ı mütedeyyin, mesleğinin pîş-dârı,
Reçete-i Nurlarla, hastanın halâs-kârı.
Hastalara ilâçtan çok, Nur devalar sunardı,
İnsanların gafletine, tâ yürekten yanardı.
İbrahim’i unutmuş, hep Sadullah diyorduk,
Yakmıştı aşk!.. Ateşi; İbrahim biliyorduk.
Belâlara kalkan idi, karşılardı faziletle,
Dost olmuştu, başa gelen her musîbetle.
Haşir Risalesini, vermiş; Re’fet Barutçu,
Şüpheler deva bulup, olmuş sâdık bir Nurcu.
Üstadın tembihiyle, birisini seçmişti.
Seçti o an Birisini, gönlüne taç eyledi,
Kalpte buldu sevgisini, başa minhâc eyledi.
Asıl meyli: “Büyük kazanç, ebedî olan” derdi,
Kalkıp da saat üçte; okumayı severdi.
Îmân Hakikâtiyle, akla hep kapı açar,
Kehkeşan gibi parlar, çevresine Nur saçar.
Cemaati aksatmaz, müdavimdi camiye,
Yirmi yedi derece, sunulan ikramiye.
Beşiktaş, Süleymaniye, sanki komşu kapısı,
Piyade gelir Derse, yoktu bir arabası.
Beyaz ince pardüsü, cübbe gibi sırtında,
Mütevazi bir hâlet, olmaz kimse farkında.
Ser-pûş’un düşmanıdır, alır da çalar yere,
Gaflette bulunanı, ikaz eder bir kere.
Ellisinden sonra ki; hıfz eyledi Kur’an’ı,
O’nun ta’lîmiyle hep, geçti bütün zamanı.
Yedi kere, Hac yapmış, hazâ Nura bürünmüş,
Gece-gündüz, hayatında Nur haleler görünmüş.
Tahliye olduğum gün, trafikte vuruldun,
İki gün hastanede, koma halde bulundun.
Emr-i Hak vaki oldu, bu diyardan ayrıldın,
Şahadet şerbetiyle, yüklerinden sıyrıldın.
Aramızda, dünyamızda, kıymetini bilmedik,
İnan ki senin gibi, bir fedakâr görmedik.
Mazlûmen şehîd olup, uçtunuz aramızdan,
Kalbimizde iz kaldı; Nurlu maceramızdan.
Zübeyir’le Mustafa, komşusu kabristanda,
Beraber idi hepsi, çok yakın bir zamanda.
Bütün Ağbeyler medfûn, aynı yerde yan-yana,
Gönüller hayran olur, böyle güzel insana.