Adem ve Havva'yla inmiş insanoğlu bu dünyaya hem de mükemmelliğin ölçütü olan cennetten kovularak. “İnin ve yeryüzünde belli bir süreye kadar yaşayın” emri ile farklı dil, renk, anlayış ve bölük pörçük oluvermiş her şey bir iken şimdi dünyada milyarlarca insan var. Milletlere, kabilelere, şehirlere ayrılmış. Kendinden başka her şeyi öteleyen ama aynı anne babanın çocukları olan milyarlarca insan.
Aslında dünya insanoğlunun sürgünüdür. Mevlana’nın neyinden yanarak çıkan bir gerçektir bu ve biz farkında olmasak da ruhumuz geldiği yerin hasretini duyar her zaman. Kutsal kitaplar, alimler, şairler hep bu gerçeği haykırır. Aşık Veysel’in deyimiyle iki kapılı bir handır bu dünya ve insanlar hanları yolculuklar için yapmış.
Bu gerçekleri bilmemize rağmen dünyaya kazık çakmışız gibi ve her şeyi geride bırakacağımız o gün hiç gelmeyecekmiş gibi sahipleniyoruz bu dar-ı faniyi. Daha fazla rahat edeyim diye daha fazla param olsun, arabam, boğazda villam... Mutlu olmak için daha ne olsun dimi(!) Her gün kahvaltı yapıp deli gibi kendimizi sokağa atıyoruz. Sorulduğun da “ailem için” deyip onlar için fedakarlık yaptığımızı söyleriz. Oysaki günden güne uzayan çocuğun boyunu, eşimizin bin bir özenle hazırladığı yemeği hiç fark etmeyiz. Bir gülen suratı herkesten esirgeriz en yakınlarımızdan bile. Tabi bu durumda saksıda açan çiçek, meyvesini uzatan ağaç, gökyüzünde parlayan yıldız bizim için pek bir şey ifade etmez.
Eski sufiler insanlara ölmeden önce ölmeyi tavsiye ederdi. Nefisle mücadele etmenin bencillikten, hırstan insanların ancak ruhlarını ön plana çıkararak Allah’a ulaşabileceklerine ve onun yarattığı her şeyi ancak böyle sevebileceklerine inanırlardı. Bu dünyayla bağlarını zayıflatıp hasret çektiği diyarla iletişime geçmenin yoluydu. Her ne kadar bir sufi gibi nefsimizi yenmek mümkün olmasa da elimizden geldiği kadar az yükle ve en Sevgilinin rızasını kazanmaya çalışarak hayata devam etmek… Denemeye değer.