Cenâb-ı Hak, Kitâb-ı Hakîm'de şöyle buyuruyor;
يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ اَبْنَٓاءَهُمْؕ
"Kendilerine kitap verdiğimiz kimseler, onu (o peygamberi) kendi oğullarını tanımakta oldukları gibi tanırlar." (Bakara Sûresi, 146. Âyet-i Kerîme Meâli'nden)
"Hz. Ömer (ra), Yahudi âlimlerinden iken İslâm’la şereflenen Abdullah bin Selâm Hazretlerine bu âyet-i kerîme hakkında suâl ettiğinde o, cevâben şöyle dedi: “Yâ Ömer! Ben Hz. Peygamberi (asm) gördüğüm zaman, oğlumu tanıdığımdan ziyâde tanımıştım. Zîrâ oğlum hakkında, belki anası hıyânet etmiştir diye şüphelenebilirim. Ama Resûlullah (asm) için zerre kadar bile şüphem olamaz. Çünkü onun vasıfları Tevrât’ta yazılı olanların aynısı ve tamâmıdır.” (İbn-i Kesîr, c. 1, 140)
Bu âyet-i kerîme ve tefsirindeki dakîk sırra Üstâd Bediüzzaman Said Nursi, Mu'cizat-ı Ahmediye eserinde şöyle temas etmiştir:
"Meşhur Ulemâ-i Benî İsrailiyeden Abdullah İbn-i Selâm gibi pek çok zatlar, yalnız o Zât-ı Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın sîmasını görmekle "Şu sîmada yalan yok, şu yüzde hile olamaz!" diyerek imana gelmişler." (Mektubat, s. 90)
Yine Bakara Sûresi, 146. âyet-i kerîme'ye atfen İşârâtü'l-İ'câz'da şu şekilde geçmektedir:
"S- Küfür, cehildir. Halbuki kâfirler, Hazret-i Muhammed'i (asm) evlâdları kadar tanıyorlardı?
C- Küfür, iki kısımdır. Bir kısmı, bilmediği için inkâr eder; ikincisi, bildiği halde inkâr eder. Bu da, birkaç şubedir. Birincisi; bilir lâkin kabul etmez. İkincisi; yakîni var, lâkin itikadı yoktur. Üçüncüsü; tasdiki var, lâkin vicdanî iz'anı yoktur." (İşârâtü'l-İ'câz, s. 66-67)
Abdulkadir Badıllı Tercümesi'nde ise ilgili âyet-i kerîme de zikredilerek, ilgili yer şu şekilde tercüme edilmiştir:
"Eğer desen: Küfür bir cehil, bir bilmezlik olduğu halde, {Bakara Sûresi, âyet:146 –Mütercim–} يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ اَبْنَٓاءَهُمْۜ denilmiş. Yani: “Peygamberimizi kabul etmeyip inkar eden ehl-i kitap, onu kendi çocuklarını tanıdıkları gibi tanıyorlar” bu ikisi arasında muvafakat ve uygunluk nedir? Nasıldır?
Sana cevaben denilir: Küfür iki kısımdır. Birinci kısmı: Cehlîdir, bilmezliğe dayanır. İnkâr eder, çünkü bilmez. İkinci kısmı: Temerrüdî ve inadîdir. Bilir ve tanır, lâkin kabul etmez. Yakini gelir, Tasdik eder, amma vicdanı iz'an etmez. Ve hakeza, feteemmel!" (İşârâtü'l-İ'câz, Tercüme: Abdulkadir Badıllı, s. 138)
Evlatlarını tanıdıkları gibi Resûl-i Ekrem'i (asm) tanımaları lâkin inkâr etmeleri acîbdir. Bu inkâr etmelerinin sebeplerinden biri ise "kıskançlık"tır. Nitekim Cenâb-ı Hak, Yahudiler hakkında âyet-i kerîme'de meâlen şöyle buyuruyor: "Allah'ın kulları içerisinden dilediği birine kendi lütfûndan vahiy indirmesini kıskanarak, Allah'ın indirdiğini inkâr ettiler." (Bakara Sûresi, 90. Âyet-i Kerîme ve Meâli'nden)
İsrailoğulları, kendi içlerinden bir peygamber bekliyorlardı. Peygamberliğin İshakoğulları'ndan İsmailoğulları'na geçmesini hazmedemediler. Çünkü Hz. İsmail (as) köle bir kadın olan Hz. Hacer'in oğluydu. Kendileri ise asil kadın olan Hz. Sâre'nin çocuklarıydı. Oysa Allah âyette de ifade edildiği gibi "kulları içerisinden dilediği birine kendi lütfûndan vahiy indirir." Resûlullah'ın (asm), peygamberliğini kabul etmeme sebeplerinde bile Yahudilerin kendilerini üstün görme temayülü vardır. Bu temayül onların helakına sebep olmuştur.
Kendileri arasından son peygamberi bekliyorlardı. Ve o son peygamberin evsâfı da kitaplarında yazılı idi ki, Abdullah bin Selâm Hazretleri'nin dilinden şunlar dökülmüştü: "Resûlullah (asm) için zerre kadar bile şüphem olamaz. Çünkü onun vasıfları Tevrât’ta yazılı olanların aynısı ve tamâmıdır." (İbn-i Kesîr, c. 1, 140) Ve Fahr-i Âlem'i (asm) görür görmez "Şu sîmada yalan yok, şu yüzde hile olamaz!" (Mektubat, s. 90) demiştir.
Vesselâm.