Emirdağ

Emirdağ yılları; karanlıklı vahîm bir çağ,
Çağın Sahibi; dimdik, heybetli, yalçın bir dağ.
 
Tarassud ve tazyikler, üst-üste katmer-katmer,
Kilitlenir kapılar, anahtar; çifter-çifter.
 
Onlar kitler ön yüzden, Üstad ise arkadan,
Bu halde bile, zehir katar, bînasip nadân.
 
Ah! O kasvetli yıllar, o ceberut devirler,
Baskı ve zulümlerden, milletin çoğu inler.
   
Çalışkanlar çalışmış, hep kaçmış diğerleri,
Hamza’lar Emek vermiş, bilinmiş değerleri.
 
Bir Ceylan çıkıvermiş, koşturmuş iki yana,
Daha sübyan yaşında, müzâhir Üstadına.
 
Dikkatleri çekmemiş; çocuk, deyip geçmişler,
O çocukla başarılmış, nice onulmaz işler.
 
Hâlâ şimdi hizmette, Çalışkan ailesi,
Bu yolda berdevamdır, inşallah silsilesi.
 
Zulmeden o zalimler, unutuldu; bilen yok,
Aziz Üstadı gören; duasını alan çok.
 
Anadolu Ağbeylerle, bir ve beraber olduk,
Hatıralar dinledik, şevk ve heyecan dolduk.
 
Aziz Üstadın evi, dağ başında kurulmuş,
Şehre nazır bir tepe, ne güzel yer bulunmuş.
 
Şimdi ordan dualar, yayılır, nefes-nefes,
Risaleler okununca; yankılanır nurlu ses.
 
Yorgun Dede yalnız değil; Üstadım komşu Ona;
Dualar beraberce, Yüce Dergâhı bula.
 
Kutluyorum Başkanımı, Hizmetinden ötürü,
Bunlardandır fâide, başka neler götürü.
 
Halkın Reisi olmak, halka hizmet içindir,
Değerleri ihyâ etmek, gayet güzel seçimdir.
 
Emirdağ’ı duydu herkes, ilân oldu dünyaya,
Artık ziyaret için, o da girdi sıraya.

(Fotoğraflar için TIKLAYINIZ)