Geçen Pazar günü, Barla Platformu’nun organize ettiği Bediüzzaman sergisi açılışı yapıldı. Risale-i Nur’un ve müellifinin Barla ve Kastamonu yıllarını bize canlı tarih gibi sunan bir sergi. Aynı dönem vefakar ve cefakar nur talebelerinin ibret dolu şerefli hizmet tabloları var.
Ankara’da olmama rağmen, sergi vesilesiyle ilk defa gördüm Estergon kalesini. Tarihi yaşatan mimarisini. Doğrusu kutlamak gerek, bu eseri, günümüzün hafızasını yitirmiş kuşaklarına hatırlatan idarecilerini.
Sergide dostlarımızı gördük. Risale-i Nur’un köklü hizmet hayatına şahit olduk. Her resim, her kare, her belge, her yazı, her nüsha ve tashihli metin ayrı bir mesaj ve hayat muştusu. Risale-i Nur hizmetinin geçirdiği inkişaf badirelerini bilmek ve azimli bir avuç insanın ihlas yüklü muhabbet fedailiğine şahit olmak, inanılmaz bir haz ve huzur verdi.
Zihnim, bir anda Ankara’nın başkent olarak kurulduğu cumhuriyetin ilk yıllarına gitti. Rejimin, dini hayatla bağları kopardığı, buna mukabil Üstadın iman nuru ile birinci nazar olarak bu tehlikeyi fark ettiği yıllara daldım.
İlk meclisteki temiz ve safi kalpli hoca ve müderrislerin fark edemediği ve tahribat kalıplarının bir bir patlatılıp, hatta meşhur Saffet Hocanın teklifi ile hilafet ve saltanatın kaldırıldığı o meşum günlere takıldım.
Neyse ki serginin bulunduğu binanın üst katına çıkıp, Ankara’yı temaşa eden noktadan, bir daha kurulan şehre baktım. Yeni yapı, Keçiören Belediyesinin eseri olan bu kaleden, gözüme ilişen Ankara kalesine uzandım. Orada, bana hayatının ayrı bir serencamından, Osmanlı’nın çöküşünden, Ankara’nın “enkara” haletinden ders yapan Üstadımı dinledim. Izdırap yüklü derdini teeddüben uzaktan görmeye çalıştım.
Ricalardaki recalarının sırrı bir bir ümit tazeledi birden. Tarihi kaleye cevap, “enkara”ya teselli ve istikbale ümit veren dersi, Estergon kalesindeki muhteşem manaları havi sergiyle bütünleşti, tekrar bugüne, sergiye döndüm.
Ve bir kez daha anladım ki, kader ağını örüyor. Mahzun hallerin yaşandığı, tarihe not düşüldüğü ve bir devrin manen duraklatılıp kapatıldığı bir dönemden bu günlere geldik.
Estergon kalesinden Ankara kalesine yeni bir umut, yeni bir kale, yeni bir sergi gönderdik. Üstadımıza Yeni Saidlerin onu anan fotoğraflarını sunduk.
Enkara’nın Ankara’lıktan çıkan yeni ve en nurani bir andaki halinden, şadırvanların bahar kokulu çiçeklerle süslü park ve bahçelerinden uzanan sevgi ve şefkat demetlerini sunduk Ankara kalesine.
Üstadımıza, tıpkı Horhor Medresesinde harap düşmüş, mezalimi görmüş Van kalesinde duasına amin deyip bir demet çiçek sunduğumuz gibi.
Evet, Estergon kalesinde Bediüzzaman Sergisi, Ankara kalesinde yaşanmış mutlu geçmişe ve Osmanlı asaletine bir destek ve menfi badireleri aşan Nur hizmetleri için de bir şevk, heyecan ve istikbal aydınlığı olmuştur.
Emeği geçen herkese canü gönülden şükranlarımızı sunarız.
Bu sergiye gelirken, hayalim ileriki bir serginin açılışını da müjdeliyordu. Risale-i Nur’un Ankara Günleri sergisini. 1908-2009, 101 yıllık tarihe yolculuk.
Ya da Bediüzzaman’ın Ankara Günleri. Münhasıran ziyaretleri, beyanları, görüşmeleri ve bugüne ışık tutan ikaz ve çözümleri. Menhus ruhu deşifre eden eserleri.
Bu çalışmaların da açılışına şimdiden katılmış kabul ettim kendimi.
Kim bilir belki de Ankara kalesinde. Ya da yeni yapılacak Hacıbayram Külliyesinde.
Başka bir seçenek, ilk meclis binasında veya şimdiki meclis binası da olabilir.
Ne zaman mı? Hakikatin yaşandığı her dem, zamana inat, zemine metanet veren her halinde Risale-i Nur’un hakikatini serfiraz edecektir. Amenna ve saddekna.
Yine de serginin yerinden ziyade serginin kendisi mana bulsa, yerler/erler/serler hepsi paşa paşa tabi olacaklar.
Ya da Çankaya köşkünün açmasını umut ettiğim “tarihle yüzleşme müzesi” sergi salonunda yapalım.
Ne dersiniz?