Cemal Uşşak'ın yazısı:
Koltuk değneklerimize dayanmadan
Peşinen ifade etmeliyim ki bu yazı iki değerli dostla yaptığımız anlamlı bir sohbetin ürünüdür.
Prof. Dr. Büşra Ersanlı ve İsviçre'li Sesto Giovanni ile bir güzel ve serin Rodos akşamında yaptığımız kısa fakat derin sohbetin. Sesto Giovanni maddeci Batı'nın pırıltılı ve cazibeli hayatına aldanmayarak, "Ex Oriente lux" (Işık doğudan yükselir) deyip Doğu'nun hikmetini kavramaya gayret ediyor. Beyni kadar kalbi, kalbi kadar beyni açık olan Büşra Ersanlı ise Marmara Üniversitesi Öğretim Üyesi'dir.
Gelin, yarından tezi yok, yakın çevremizle, dostlarımızla ve iş arkadaşlarımızla, olabildiğince kimliklerimizden, unvanlarımızdan ve konumlarımızdan sıyrılarak iletişim kurmaya başlayalım. Çoğu zaman, gerçeğin önünde bir perde gibi duran sosyal maskelerimizden sıyrılalım.
Gerçeğin, hayatın ve tabii ki insanlığın anlamını kavramak ve etrafımızdan akıp giden fırsatları değerlendirmek için. Sıradan bir telefon konuşmasında dahi, "Ben Profesör Doktor filan..." diyenlere; "Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" magandalığına inat; ünlü veya ünsüz gazeteci olduğumuzu; bizce önemli bir kurumda şu kadar yıldır görev yapmış olduğumuzu; asil köklerimizi(!); boylarımızı; soylarımızı; kimi zaman ötekine karşı bir üstünlük ve tahakküm aracı olarak kullandığımız dinî veya ırkî aidiyetlerimizi; seküler veya dini cemaatimizi; partimizi ve tuttuğumuz takımı bir kenara koyalım, öylece ilişki kuralım "öteki" ile.
Tıpkı, Yunus'un "Ete kemiğe büründüm; Yunus diye göründüm" deyişi gibi. Tıpkı, annemizden doğduğumuz saf ve temiz halimiz gibi. Dağarcığımızda her ne varsa, insanlık adına, faziletler adına, değerler adına, güzellikler adına, onlarla iletişim kursak ve onları paylaşsak. Sözü hemen arabamızın markasına getirmeksizin; oturduğumuz semti veya kimi ünlü dostlarımızı koltuk değneği olarak kullanmaksızın çevremizdeki insanlarla konuşsak; üst perdeden bir hatip gibi insanlara konuşmasak.
Bundan yaklaşık yirmi yıl öncesi idi. Bir tatil beldesinde eşimle birlikte sahilde oturmuş çay yudumlamakta ve grubun kızıllığını seyretmekte idim.
Hemen yanı başımızda cereyan eden bir tartışma zevkimizi alt üst etmişti. Araç trafiğine yasak olan sahil şeridine girmeye çalışan bir Mercedes otomobili şoförüyle, onu durduran trafik polisi arasındaki tartışma kulağımıza kadar gelmişti: Sürücü:
"Ben ... Milletvekili ..." Trafik polisi: "Beyefendi benim için siz burada sadece bir araç sürücüsüsünüz. Size ceza yazmak mecburiyetindeyim." Bir vesileyle evinde çayın içip sohbetini dinlediğim, şimdi rahmetli olan eski milletvekilini ben de orada tanımazlıktan geldim.
Madalya verilesi o trafik polisi halen hayatta mıdır ve öylesi kaç tanedir, bilemiyorum ama onun bu sözleri gerçekten anlamlı idi:
"Benim için siz sadece bir araç sürücüsüsünüz". Görevini yapan memur muhatabını kimlik ve unvanından sıyrılmaya davet ediyordu. Keşke, bizim de çevremizde zaman zaman bize böylesi ikazlarda bulunacak dostlarımız olsa.
Bir tüketim çılgınlığı, bir görgüsüzlük ve bir nobranlık almış başını gidiyor dostlar! Tükettikçe mutlu olacağımızı zannediyoruz, ama asıl tükettiğimiz insanlığımız, dostlarımız ve lütuflarla ve güzellikle dolu olan hayatın anlamı. Ne güzel söylemişti "Sadeliğin Anlamı" şairi Yannis Ritsos (1909-1950): "Ben sadeliklerin arkasında saklanırım. Beni orada bulacaksın. Eğer bulamazsan, benim elimin temas ettiği şeylere dokunacaksın Ve el izlerimiz birleşecek.
Her söz bir kapı aralığıdır Bir buluşmaya, çoklukla ıskalanan bir buluşmaya, Ve söz işte o zaman doğru olur; buluşmakta ısrarlı olduğu zaman" Ve ne güzel sözdür o İslam Peygamberi (a.s.m.) 'nin Hz. Ali'ye söylediği:
"Ey Ali ! İnsanlar arasında onlardan herhangi birisi olarak yaşa !"
"Tüketim çılgınlığı dini"nin mabetleri parıltılı alışveriş merkezlerini dolduran kalabalıklara inat, henüz cılız seslerle kendisinden söz ettiren "Sade Hayat" düşüncesi savunucularına ve takipçilerine minnetle...
Bugün