“Sosyal medya” her türlü fikirleri işledi;
Şaşırtıcı biçimde yayıldı genişledi.
İyi tarafı şu ki, gizli bir hâl kalmadı;
Sırları saklamaya halkta mecâl kalmadı.
“Yevme tuble’s-serâir..” sırrı zâhir oldu pek;
Zorlaştı bu âyeti inkâr ile reddetmek…
Kantarın topuzunu fakat kaçırdı millet;
Yalnız ayağa düşşe söz, yine cana minnet!
En bayağı dereke lâfın indiği çukur;
Yummuş gözünü herkes, tek bildiğini okur.
Basbayağı yorumlar hakarete varıyor;
Soğuk, karanlık, sisli hava fikri sarıyor.
“Dedim, dedin.”, “Haklıyım, sen haksızsın arkadaş.”
Sürüp gidiyor böyle ortalıkta bir dalaş.
Birbirine bağıran insanlar anlaşır mı?
Hakka taraftar olur, gerçeğe yanaşır mı?
Sonunda görmez olup toz dumandan göz gözü,
Kavranmıyor kimsenin ne amacı, ne sözü.
Kabul etmek değildir her görüşü dinlemek;
Beyan hürriyeti var: bu, fikre saygı demek.
Beğenmediğimiz bir tavır bile olsa da;
Tahammül etmek lâzım, saymak gerek “hoş sadâ”.
Mensup olabiliriz bir görüş, bir akıma;
Taraftar olmak da var bir parti, bir takıma.
Câmiamıza sevgi yetmeli bize lâkin;
Atılacak taşları karşılamalı sâkin.
Taş atana taş atmak, cevap vermek her lâfa
Zorunda saymayalım kendimizi her def’a.
Zaruriyse karşılık verilmesi mutlaka,
Uyalım münâzara usûlünde ahlâka.
Bir de, yetkili miyiz böyle mukàbeleye?
Meşveret ederek mi karar verdik bu şeye?
İşimiz olmamalı taşlayana üzülmek;
Hattâ meşgul etmesin gül atanlara gülmek.
Mesleğimizin aslı sağa – sola bakmadan
Hedefe yürümektir; üşenmeden, bıkmadan…
Okur, yazar, yaşarız; bizim tarzımız budur.
Tebliğ ancak yumuşak dille, tavırla olur.