Kendini çok garip hissetti ve çok gözyaşı döktü. Gözyaşları mezara konan ölüye değil kendinden vazgeçen kendineydi.
Büyüktü küçüldü, güçlüydü ezildi, akıllıydı aklını kaybetti, cesurdu acze düştü, zengindi fakir kaldı, maddeydi mana oldu, her şeydi hiçbir şey oldu, çaresiz kaldı.
Bir garip oldu, kendinden vazgeçen ve feda eden, eriyen, yok olan
Sonrası sorulacak sorular, alınacak cevaplar, yürünecek yollar, alınacak dersler. Hepsi kader çizgisinde, ilahi irade de ve teslimiyette. Sadakat, samimiyet, ihlas ve biraz da cesaretle yaşanacak ve yaşatılacaklar. Gerisi şükür içinde kabullenme ve razı gelme. Rıza ile rıza-i ilahiye tabi olma, huzur, sükunet ve belagat içinde ses ve söz olma, sadece safiyetle yansıtma.
Gariplerin yol arkadaşlığı; birbirini anlayan, tamamlayan, teslim olan, birbirinde fani olan, baki olana kavuşan, garip ve garip yolu bu dünyaya düşen ve buluşanların buluşmasıdır.
“Ben garip eşim garip, yolda yoldaşım garip" dendiği gibi, bu dünyaya garip geldik, garip gidiyoruz. Gurbetteyiz. Misafiriz. Baki bir aleme yolcuyuz.
Yolda ilerledikçe zorlukları artıyor. Zorluklar herkesin göğüsleyebileceği cinsten, kaldırabileceği ve taşıyabileceği cinsten değil. Ya da tersinden taşıma ve yol alma gücü ve cesareti kadar ilerleme. Başlangıçta yol çok kalabalık, yolcularda güzergah belli, levhalarda, işaretlerde. Sorun sabırla ve belli bir aşamadan sonra yürekle takipte. İlerledikçe tenhalaşan ve gittikçe yalnızlaştıran yol. Son nokta belli fakat ulaşabilen az. Hayattayken son noktaya ulaşabilmek, yaratıcıyla buluşabilmek ve yeniden var olabilmek varlık kazanabilmek. Bedeli ağır semeresi yüksek.
Ölümsüzlüğü ya da ölüm ötesini hissedebilmek. Ritüellerden çıkıp yürekle adanan bir hayata sahip olmak. Hayat içinde yeniden yaşam bulmak ve belagat çiçeği olabilmek. Maddeden manaya geçmek, somuttan soyuta kaymak, yoklukta tükenmek, varlıkta yeniden hayat bulmak.
İşte bu güvenli dünya koridoru, büyük bir caddedir. Cadde-i Kübray-ı Kur’aniye. Diğer ifadeyle, Ehl-i sünnet ve cemaat yolu, yani peygamberimizden günümüzü gelen ana istikamet yolu, her zaman emniyetli, rahat ve huzurludur. Önümüzdeki pusulalara uyduğumuz müddetçe karmaşa ve belirsizlik azalacak yön levhalarımız daha kolay bulunacak.
Yolda işaretler var; İşaretlere yıldız olan sahabeler, büyük zatlar ve asırların sözü ve sözcüleri var.
Güzel olan yolumuz, güzergahımız belli. Kur'an yolu. Ehl-i sünnet ve cemaat yolu. Yani sırat-ı müstakim. İstikametli yol/doğru yol.
Bize düşen;
1-Bu yolun yolcusu olmak,
2-Bu yolda ilerlemek,
3-Bu yolun yolcuları ile yaşamak ve düşünmek,
4-Yolun belirsiz alanlarında istişare ile yol almak,
5-Yolu bilen rehberlerden, önceki zatlardan yararlanmak, istifade etmek,
6-İhtiyacımız olan yönlendirmelere ve tavsiyelere açık olmak,
7-Yolu, yolcuları, gidilecek yeri bilmek ve zihnen hazır olmak.
“Faniyim fani olanı istemem, isterim, bir yar-ı baki isterim" diyen Üstad gibi,
kendimizden, daha doğrusu sanat ve kudretin tecellisi ile bir müddetlik dünya hanında duran bu vücut ve maddeden vazgeçmek, çok anlamlı ve gerekli.
"Vücudunu mucidine feda et, karşılığında büyük bir fiyat alacaksın" emir ve müjdesi ile feragat ettiğimiz her şey, baki bir cennet meyvesi olarak bize dönecektir. Ağlamak, kalbin cennetinde hüznü buharlaştırır. Mahbubunu arayan kalbin ebediyet arzusu ancak rabbi ile tatmin olur. Bu da zikirle mümkün. Zikrin şuurlu yapılması ise tefekkürle. Tefekkür ise garip yolcunun yoldaşıdır/sırdaşıdır.
“Garibem, bikesem…..” dercesine kendi iç yoluna yolcu olanlar, hep garipseyerek yaşayacak, garipsenerek karşılanacak ve garipleşerek yoldaşında yol olacak.
“Yol varsa budur, başka da bilmiyorum yol” dendiği gibi.
Aşıkların divanı ve aşkları bu divanda diz çöker sadece.
Gariplerin aşkı karşısında..