Benim de gitti Babam! Ben de oldum bir yetim!
Sadaka-i câriye, çoğaltmaktır niyetim.
Tam on altı yıl yatakta, yatalak geçti ömrü,
Hiç şekva eylemeden, bitti mukadder ömrü.
Dilinde; “İnna-lillah, inna ileyhi râciûn”
İtiraz yok kadere, alerre’s-i râci’ûn.
Yıllar-yılı tavanda, canlandı hayalleri,
Melül-mahzûn yatarken, lâl oldu kederleri.
Sol tarafta sükûnet, hükmeylemiyor beyin,
Fakat hafıza sağlam, farkında her bir şeyin.
Soy ağcın anlatıp, çizdirir ince ince,
Anlatır ecdadını, hepsi yerli yerince.
Akrabaların hepsi, göçtüler genç yaşında,
Sülâlede en büyük, şükür aklı başında.
İşte bu minvâl üzre, geçti bunca dertli yıl,
Keffâretü’l-zünub ile, tamam oldu ince sır.
Sırlayıp da kaldırdık, karlar yere inerken,
Biz de bir tohum attık, Şubat ayı girerken.
Kâinat sarılmışken, bembeyaz bir kefene,
Mezarlık denen yere, defîn oldu sekene.
Şimdi sâkin yerinde; dertler tasalar bitti!
Okunan fatihalar, yerli-yerine gitti.
Ne mutlu bizlere ki: Cemaat mensubuyuz,
Şirket-i mânevinin, bahtiyâr mensubuyuz.
Günah ciheti bitti, sevaplar ebedidir,
İnşallah ki mekânı, cennetin serverîdir.
Aynı minvâl üzere, bizler de, haşr olalım,
Cennetin bahçesinde, beraber neşrolalım.