Dua, bir toprağa ekilen tohum gibidir. Tohum, toprağa düştüğü ilk anda yemiş vermediği gibi; ettiğimiz duanın kabul olmasını hemen beklemek de yanlış olur.
Dua, insana aynı zamanda sabırlı olmayı da öğretir. Yaşayarak beklemeyi, beklerken aynı zamanda da ısrarla istemeyi öğretir.
Tohum, toprakla bütünleşerek yoğrulduğu gibi; neşvü nema bulan hayat, başını göğe kaldırıp güneşle yeni bir yaşam seyrine girer.
İnsan da duayla bütünleşip yeni bir hayatın içine girer; kalbini Rabbine yöneltir ve yeni bir yaşam şeklini alır.
Dua, zorluklar karşısında kolaylık yoludur.
Dua, cahilliğe karşı ilim öğretmenidir.
Dua, uzun bir yolculuktur. İnsan, yolda nelerle karşılaşırsa karşılaşsın, kimi görürse görsün hepsi için bir tabib, kâtip, bir câmi ve bir kurtuluştur.
Dua, kimi zaman bir mekândır ve her zaman mekânların ötesindeki Rabbe ulaşmaktır.
Dua, için için yakarıştır.
Dua, kimseye açıklamaya cesaret edemediklerimiz; kalp hanemizde sakladıklarımızı Yaratıcıya arzdır. Allah (c.c) ile dertleşmek, dertlerimize derman istemek; verilen dermanın neticesinde şükürle boğun eğmektir.
Dua, dikenli yollarda yürürken dikenin bir nimet olduğunu anlayarak; o dikeni severek üzerinde yürümektir.
Dua, dağlardan aşağı âşkla akan; çağlayanı izlerken sudaki o haşmeti gördüğümüz andaki, şaşkınlık karşısında :“Sübhanallah, Maşallah, Bârekallah, Allah-u Ekber” diyebilmektir.
Dua, kalpte yaratılan sevgi için şükür halleridir. Kalpte var edilen, Sevgili’nin (s.a.v) sevgisinin bâki kalması için yalvarmaktır.
Dua, tüm dünyadaki ve ahrete intikal etmiş olan kardeşlerimizi de; gönlümüzde bir araya getirmektir.
Dua, tüm kâinatı saran bir zırhtır. Tüm kötülüklerden koruyan, özlemleri dindiren, başarıları şükre dönüştüren, mutluluğun artmasına vesile olan, uzak mesafeleri yakınlaştıran ve ruha gıda olan bir ilaçtır.
Dua; Âşk’tır. Âşk ise bir şükür; şükürse acz ve fakrın varlığını anlamaktır.
“Ey Güzel Allah’ım! Gönüllerimizde, özenle var ettiğin sevgileri sen muhafaza et. Gönüllerimizde olandan Sen razı ol.”
Amin. Amin. Amin.