Kime yar olmuş ki dünya; kime yaren olmamış ki ölüm. Hakikate akmayan hayat bir nevi ölüm değil mi?
Kandırıcı dünya, ayartıcı nefis, uyutucu insi ve cinni şeytanlar; ölüm hakikati karşısında susmaktan başka ne yapabilir?
Ölümün hayat okuması, hayatın ölüm okumasından daha tesirli. Hangisi yar, hangisi yaren?
Ruhun yarı, kalbin yareni; dünyayı mekân tutmaz, süslerine kanmaz, fantezilerine değer vermez; ederi kadar kıymet verir ona.
Dünya işte dönüp duruyor; Ne kararı var, mekânı. Uzayın derinliklerinde o da yarenini ve yurdunu arıyor. Bulamadı ki dönmesi bundan. Ne beyaz, ne siyah. Bir öyle, bir böyle.
Mekânı ve kararı olmayan başkasına nasıl mekân ve karar olabilir?
Elektronun çekirdek etrafında raksı yar olmasından mı, yaren aramasından mı? Ya çekirdeğin ihtizazı neyin ifadesi? Çekirdek ile elektron arasındaki derin boşluk; varlığı var gibi görünen yok gibi kılıyor. Koca kâinat bu derin boşluk içinde cevelan ediyor.
Atomun mekânı ve kararı yok ki; kâinatın olsun. Dünya kâinat içinde bir nokta bile değil; insan ne ki?
Dünyada mekân ahirette iman derler. Mekânı olmayan başkasına nasıl mekân olur? İman bir karardır; dünyayı han, insanı yolcu kabul eder.
Atomdan kâinata ürkütücü boşluk iman kararı ile dolar; mekân yerine oturur, zaman seylinde akar.
Hayat hayattır, ölüm ölüm… Boş ve boşluk yoktur zerrece. Hikmet ve hakikat her şeyi kuşatmıştır. Abesin hiçbir şeyde işi yoktur.
İman yar ve yaren olduktan sonra mekân da dosttur, zaman da. Dünya hanı bir bekleme salonu, bir dershane, bir talimgâh alanı. Atomun derin boşluğu, kâinatın genişliği; iman kuşatıcılığı ile kalbin bir köşesini bile kaplayamaz.
Hayat mı ölüme yakın, ölüm mü hayat yakın? İkisi arasındaki derin boşluk dünya olmasın? Evet, hangisi yar, hangisi yaren?