Bir kış günüydü, ilkbahar yakındı,
Karlar eriyordu, hava sakindi,
Bahar çiçeği gibi o an doğdun,
Kalbimizde hemen tahtını kurdun.
Elbet o günleri hatırlamazsın…
Zaman geçti, güller gibi açıldın,
Yorgun kollarda sevgiyle büyüdün,
Bazen sevindin, bazen de ağladın,
Kardeşlerinle de ne günler yaşadın?
Belki o günleri bazen anarsın…
Rabbim güzelce bir hayat vermişti,
İman, Kur’an verdi, nurlar saçmıştı,
Önümüze çok nimet serilmişti,
Kader çok safhalardan geçirmişti,
Aciziz, ne edersin, ne yaparsın?
Hatırlar mısın, kırlara çıkardık?
Menekşeler, papatyalar toplardık.
Böğürtlenlerin dikeni vardı;
Onları toplarken de şen şakrakdık,
Artık o günler mazi, ne edersin?
Gezdiğimiz dağlarda rüzgar vardı,
Sular baharda nazlıca akardı,
Koşarken saçlar rüzgarla uçardı,
Neşemiz boldu, etrafı sarardı,
Hepsi mazide kaldı, hatırlar mısın?
O güzelim günler geri gelemez,
Geçmişin hasreti giderilemez,
Dünya hayatı ki, huzur veremez,
Burada elbet murada erilemez,
Hayat bu, o günlere gidemezsin…
Devran geçti, zaman geldi büyüdün,
Bir kuş misali yuvamızdan uçtun,
Yepyeni bir hayata adım attın,
Uzakları kendine mesken ettin,
Dünya böyledir işte, ne yaparsın?
Şimdi yavrularınız size neşe,
Selâm veriniz dost ve de kardeşe,
Taraftar olun her zaman barışa,
Hak’ka kul olmakçün çıkın yarışa,
Dünya kimseye kalmaz, bilmez misin?
İnsan kaderinde olanı yaşar,
Kısmetine razı olmayan şaşar,
Rabbimiz bize hep imkânlar saçar,
Bazen üzülürsün elbet çarnaçar,
Kaderin önüne geçilmez, ne edersin?
Rabbimizin rızasıyla yaşayalım,
Resul’ün sünnetine sarılalım,
Şeytanı ve nefsi unutmayalım,
Ölüm de gelecek hazırlanalım,
Ecel bir, dünya fani, ne yaparsın?