Bazen hayali hasbihal gerçeğinden daha sahih olur; uzaktan sevmek yakın kusurları görmediğinden daha kalıcı olur. Yakınlığın uzaklığı, uzaklığın yakınlığı dengesi kurulunca ahenkli bir iletişim gerçekleşir, daimi bir cereyan sağlanır, sağlam bir birliktelik sürer.
Hayal olmasa uzaklar nasıl yakın olur; yakınlığın uzaklığından başka nasıl kurtulunur? Hep görüşmek, sık konuşmak; çok şeyi eskitir, özeli azaltır; bir müddet sonra sıradanlık sarar, sığlaşma yaşanır. Küçük kusurlar büyük görünür, incinmeler ve incitmeler başlar.
Çok konuşmak çok anlaşmak anlamına gelmiyor, belki de anlaşamamak örtülmek isteniyor çok konuşmakla. Susmanın zenginliği bilinse kelime israfına gidilir mi? Zihni ve kalbi bereket susmadan geçmiyor mu?
Fikri dağıtan, hissi savuran konuşma ve görüşmelerdense hayalde münazara ve müzakere yapmak; keşfe götürür, hikmete yaklaştırır kişiyi. Bir kitabı okumak ve okudukları üzerine yeni bir şeyler eklemek buna örnek olur mu bilmem?
Gözü çokluktan uzaklaştırmak gönlü birliğe yaklaştırmaz mı? Görme suskunluğu duyma ameliyesini inkişaf ettirmez mi? ilk duyduğumuz ses değil mi?
Hayalin inkişafından başka nedir keşif?
Yakın görüşme, çokça konuşma, görsellikte boğulma hayale vakit yok ki sesin sesi duyulsun, keşfin rengi görülsün, hikmetin bütünlüğü anlaşılsın. Harap zamanlar, mezat mekanlar…!
Gürültülü bir zamanda, görselliğin sultası bir mekânda; kelimeler sanal, görüşmeler sığdır. Çabuk buluşmalar, çabuk kopuşlar… Kalbe girmeden, zihne yerleşmeden uçup gitmiştir kelimeler, görüşülecek ne vardır?
Ağaç gerçek, yıldız gerçek, ay gerçek, insan gerçek; hakikat yakın, hayal uzak; Hayal hakikati, hakikat hayali; görüşmelere, konuşmalara konu oluyor, zamanı dolduruyor, mekânı süslüyorsa!