Hayalinde bir Yunus, eğip büküp büzesin,
Hakîkat yerde koyup, hep âfakı gezesin.
Hümanist bir Yunus, sanki takva fakiri,
Bakıver son dörtlüğe, görürsün Hak şâkiri.
“Evveli Hû, âhiri Hû, yâ Hû illâ Hû olam,
Evvel âhir ol, “Küllü men aleyhâ fân” olam.”
Fâniliği hissetmiş Bâkîye bel bağlamış,
O Aşk ile yüreğini hem kalbini dağlamış.
Kimseye minneti yok yaşayış Dervişâne,
Tebliğde en öndedir sevgi, muhabbet gâye.
Hâlâ sözleri rehber, okunuyor dillerde,
“Derviş Yunus’un” adı, yer buldu gönüllerde.
Gönülden söylemezsen, gönüle giremezsin,
Hangi söz te’sirlidir; demeden bilemezsin.
Allah razı olursa, halklara da sevdirir,
Ölümünden sonra da tüm dünyada övdürür.
“Âşık olan miskîn olur, Hak yoluna teslim olur,
Her ne derse boyun tutar, çâre yok gönül yıkmağa.”
Böyle deyip çıkar yola, müstakimce yol alır,
O yola bî-gân olan, Dervişân yolda kalır.
“Yunus, bir söz söyledin hiçbir söze benzemez,
Münâfıklar, elinden örten ma’nî yüzünü.”
Böyle deyip göçtü Yunus, yuğamadık bedeni,
Nerdedir makberin ki; bulamadık biz seni.
Âşıkların makberi gönüllere nakşolanmış,
Gönüllerin derununda Ondan bir söz kalanmış,
Bildim Yunus, fâni dünya, kim öle kim kalanmış,
Kubbede bir hoş sadâ, bundan gayrı yalanmış.