Hayatım salkım söğüt, başım önde giderim,
Meyvesiz bir garibim, dipten sürer giderim.
Meyvem gölgem, sanmayın yok kimseye bir fâidem;
Eğilse de dallarım, dimdik durur kaidem.
Gölgem; koyu ve boldur, herkese açık kolum,
Sarmak için şefkatle; dost-düşman bekliyorum.
Gururum yok, kibirim yok, ben haddimi bilirim,
Kimseye kin gütmeden, tüm mahlûku severim.
Hep akar gözyaşlarım, suya yakındır boyum,
Çöllerde bunalanı, gölgemde bekliyorum.
Sudan haber verir, ta uzaktan silüetim;
Susuzlara su sunmak, budur bütün gayretim.
Ben salkım söğüt, baş yerde; toprakta bin-bir öğüt,
Her şey O’na dönüyor, gel de beni de öğüt!...
Hep bahar ve yaz değil; sonbahar vurur geçer,
Dünkü yeşil yapraklar, sapsarı hulle biçer.
Cıscıbıldak kalır da, üşürsün; için-için,
Kimse yoktur çevrende; soramazsın da niçin?...
Beklemez hiçbir kimse, bu kararsız durakta,
İstikbâl, hayalinde onun için ırakta!...
Yol biter! Yolcu biter, kurur gidersin söğüt!
Her şeyin bir sonu var; budur en iyi öğüt…