Bir şey olmaktan daha zordur hiçbir şey olmak. Nice boşluk dağları devirmek gerek; hiçbir şeye varmak için. Varlığın ağır yükünü atmak hafif bir iş değildir; yokluk yolcuları için. Varlıkla var kalmak isteyen için kolaydır, varlık yolu.
Varlığın, başarının, kariyerin kutsandığı devirde; hiçbir şey olmak isteyene yer yoktur. Boşluğa itilmiş, yok sayılmışlardır varlık mağrurlarınca…
Var ne kadar vardır? Atomun boşluğu varlıktan çok daha fazla değil midir? Keza Kâinat içindeki boşluk oranı aynı şekilde? Harfler arası boşluk olmasa anlam anlaşılır mı? “Boşluk”, boş olmayan bir varlık değil mi?
Boşluk kaç harflik bir bilmece? Çözen, hiçliğin defterine yazar adını. Hiçlik demek bütün kâinatı avucunun içine almak, parmak izlerinde Kehkeşanların haritasını görmek demek.
Ay ne gezip durur boşlukta? Kalp boşluğuna kaç kâinat sığar? Kâinat ne küçük şey, kalbin karşısında? Hiç işte… Hiç ne denli büyük bir alfabe? Oku, oku bitmez bir kitap…
Koca dünyada beden ne küçük; kâinatta dünya; küçüğün küçüğü. Nefis ne büyük perde; gözün önündeki beyaz kılı yıldız sanıyor.
Varlık çöpüyle dolmuş kalp, yıldız görür mü? Yıldızlar ötesinin rayihasını hisseder mi? Paslı kulaklar, yerdeki varlık ulaklarından başka ne duyar?
Yalnızlığı yaren kabul edenler için hiçlik ne sadık dost, ne enis arkadaştır. Varlar korkar yalnızlıktan; yalnızlık korkutur varları; boşluktan ürker, hiçlikten titrerler…
Zor zanaat hiç olmak. Hiç oldun mu; varlığın künhüne erişilir, hadiselerin hakikatine varılır. Geçici rüzgârlarda savrulmaz, günlük gündemlerle irkilmez, anlık savrulmalara kapılmaz bir varlık kazandırır hiçlik…
Ne mutlu “hiçlikte” “var” olana.