Said Nursi, Hafız Ali’nin bir hâlini ve hissini bahsettikten sonra Hafız Ali’de gördüğü bu hissin çok hizmet edeceğini söylüyor.
Kardeşini kendine tercih etmek olan bu his İhlas Risalesinde de isâr hasleti ile yerini buluyor.
Elbette Risale-i Nur okuyanlar meseleyi biliyorlar. Meselenin hulasası bu ki; Said Nursi Hafız Ali’nin yanında Hüsrev Efendi’den övgü ile bahseder ve onun Hafız Ali’den daha güzel yazı yazdığını ve daha ziyade hizmet ettiğini zikreder. Hafız Ali de Üstadının Hüsrev Efendi’yi takdir etmesinden memnun olur. Kardeşinin bu şekilde Üstadın senasına mazhar olmasından sürur duyar ve kendisinden daha çok hizmet etmesinden mesrur olur.
Said Nursi de Hafız Ali’nin kalbine nazar ederek bu davranışının yapmacık olmadığını anlar ve bu hissin çok hizmet edeceğini söyler.
Şimdi gelelim bu güne ve kendimize...
Hizmet eden bu hisse biz kendi âlemimizde ne kadar mazharız...
Menfi misaller verecek değilim zira şevk kırmak maksadı ile yazmıyorum.
Üzerinde çalışacağımız konu bu ki, biz bu hissin bize de tenezzül edip gelmesi için hangi hislerden tecerrüt etmekliğimiz gerektir ve bunun için ne yapıyoruz?
Benlik, rekabet, hodfuruşluk gibi bu asırda çok revaç bulmuş olan sârî hastalıklardan kurtulmak için nasıl bir ajandamız var?
Yoksa bu müzmin hastalıkları kendi şahsımız ve toplumda yerleştirecek türden işler yapıp öyle muamelelerde mi bulunuyoruz?
Hak bir yolda olup hak olan bir mesleği takip ettiğimiz halde eğer Hafız Ali ile tezahür eden bu his bizde hiç yer bulamamışsa yaptığımız hizmetlerin makbuliyeti hakkında ne düşünmemiz gerekir?
Maddi veya manevi bir menfaat söz konusu olduğunda derhal bir sen-ben kavgasına zimnî veya açık olarak giriyor isek bu hisse olan yakınlığımız ne kadardır?
Evet bütün suallerin cevapları içinde bulunan (ama açık ama örtülü) Risale-i Nur elimizde iken bize düşen doğru soruları sormaktan ibarettir belki de...