Kendi güzel, ahlakı güzel, yolu güzel, emaneti güzel olur da, vedası güzel olmaz mı adı güzel Muhammed’in? (Sav)
Ne diyordu veda hutbesinde Resulullah?
“Ey insanlar! Kadınların haklarını gözetmenizi ve bu hususta Allah'tan korkmanızı tavsiye ederim. Siz kadınları Allah'ın emaneti olarak aldınız ve onların namusunu kendinize Allah'ın emri ile helal kıldınız. Sizin kadınlar üzerinde hakkınız, kadınlarında sizin üzerinizde hakkı vardır.”
Ashabına “kadınlar sizin emanetinizdir” derken, eş, evlat, ana, bacı, hala, teyze diye kategorize etmemiştir.
Dar daireden tutun geniş daireye kadar… Yani iki kişiden tutun, dünya çapına kadar genişletebiliriz bunu.
Tahmin ettiğiniz örnekleri vermeyeceğim.
Yani insan yerine konmayan, aşşağılanan, fiziki ve psikolojik şiddete maruz bırakılan, evlatlarından dahi saygı görmeyen, öldürülen, bamusları payimal edilen kadınlardan bahs etmeyeceğim.
Sadece müslüman oldukları için, dünyanın pek çok yerinde, özellikle son zamanlarda Filistin’deki kadınların artık midemize vuran acı manzaraların fotoğrafından bahs edeceğim.
Yavrusunu veya yavrularını zalimin saldırısı neticesinde, açlık ve çaresizliğin pençesinde kayb eden annelerden yani.
Efendimizin ümmetine vasiyet buyurduğu bu emre hassasiyetle yaklaşılmalı idi.
Gözle görülür, elle tutulur icraatlar olmalıydı.
Kadınlar tüm müslümanlarca emanet olarak bilinmeliydi ve bu şuurla korunmalı gözetilmeliydi.
Yok mudur bunun bir çaresi?
Niçin en çok acıyı kadınlar çeker?
Hani şiirde vardır ya:
“Erzurum’da kar yapsa, Rizede üşürüm.”
Hiç bir şey yapamıyorsak dahi, onların acısını paylaşıp, çaresizliklerine derman olacak yollar arayalım.
Biz hangi ara bu kadar duyarsız, tepkisiz, acımasız olduk anlamakta zorlanıyoruz.
Sanal alemde paylaşılan alelade bir fotoğrafa yüzlerce, binlerce yorum ve emoji gelirken, dini, milli, insani duyguları galeyana getirecek haber ve fotoğraflara niçin duyarsız kalıyoruz?
Orucu sünnettir diye hurmayla açma ısrarımız kadar değil “emanete sahip çıkın” emrini yerine getirmeyişimiz.
Off offf…
Dertlendim yine.
Ümmetin haline. Garipliğine. Kimsesizliğine.
Hele de şu fotoğrafa...