Hürriyete âşıktı, esaret ona zillet,
Zulme boyun eğmedi, biliyor bunu millet.
Ekmeksiz yaşarım der; Hürriyetsiz ne mümkün,
İnsan hür olmayınca; dünyada her yer sürgün.
Şerîatı müdâfa’a, etmiş tüm benliğinle,
Zâlimler! Mahkûm olun! Rabbin Cehenneminle.
Cephenin gerisinde, kalmadı hiçbir dâim,
Katline fetvâ verdi, küstah İngiliz zâlim.
Reddeyledi Üstadım, Padişah ihsanını,
Kurtarmaktı gâyesi; Doğu’nun insanını.
Sonra büyük fırtına, azîm inkılâb oldu,
Kazanılmış değerler, yer ile yeksan oldu.
Bir günde, cahil oldu, münevver olan millet,
Kahreyledi milleti, bu mimsiz medeniyet.
Üç yüz altın karşılığı, fetvâcı istediler,
Benim Aziz Üstadım, temennâ etmediler.
Haykırdı hakîkati en zâlimin yüzüne;
Parmağını uzatıp; sanki soktu gözüne.
Namaz kılmayan hâin, hâinin hükmü merdûd,
Namazı kılmayandan, beklemez kimse umut.
O Allah’a kul idi, kula kulluk etmedi,
Bir tek menfaat için, hiç el etek öpmedi.
Zulmü alkışlayarak, zâlimi hiç sevmedi,
Çıkartıp sarığını, o ser-pûşu giymedi.
Zulmeden ağalara, çekti zü’l-fikârını,
Kırıverdi onların, katmerli inadını.
Meşrûtiyet fikrini, destekledi ömrünce,
Dindar Cumhuriyeti, alkışladı kendince.
İnsanlar hür olmalı, kulluk; Bir Tek Allah’a,
Biz Kur’ân’ın hükmüyle, kavuşuruz felâha.
Yıllarca bunu dedi; neşreyledi Nurları,
Açıldı kâinatın, derîn, gizli sırları.
Ama tek tip lâikler, hep tepki gösterdiler,
Sen dünyada kaldıkça, rahatsızız dediler.
Zehirlediler O’nu, zindanlara attılar,
Koskoca bir zindanda, yalınız bıraktılar.
Îmân kurtarmak için, koşuyorken Hür Adam,
O’na çelme takmağa, yelteniyor o nâdan.
O’nun hâmîsi Allah, bir halt edemediler,
Allah’ın dostlarını, onlar sevemediler.
Şimdi onlar mâzinin, derin derelerinde,
Üstadın Aziz ismi, dünyanın gündeminde.
Korktular ölüsünden! Dirisinden korktular,
Kabrini talan edip, bir meçhule soktular.
Korunmuyor kanunla, kalplerde yeri vardır,
Zulmeden zâlimlerin, gayyâda yeri dâr’dır.
Talebesiyiz O’nun, umut yüklü yarınlar,
O’nun mesajlarıyla, çınlayacak salonlar.
İnsanlar selâmeti; Nurlarda buluyorlar,
Her Hak dinin mensubu, şâkirdi oluyorlar.