M. Burak Tunay
Eski zamanlarda, sıcak bir yaz gününde, Hz. İbrahim'in (A.S) yanından geçen bir bedevi, ona şöyle seslendi:
"Merhaba Ey İbrahim! Ben sizin büyük bir bilge olduğunuzu duydum. Bir soru sormama izin verir misin?"
Hz. İbrahim (A.S) gülümsedi ve bedeviye izin verdi. Bedevi sormaya devam etti: "Sizler neden Allah'a inanıyorsunuz? Biz de aynı toprak üzerinde yaşıyoruz ama bu inanma ihtiyacını anlayamıyoruz."
Hz. İbrahim (A.S) düşündü ve şöyle cevap verdi: "Ey kardeşim, Allah'a inanmamızın sebebi, O'nun bize hayat veren, bizi besleyen ve rehberlik eden Rabbimiz olmasıdır. Bizleri yokluktan varlığa çıkaran, pek çok ihtimaller içinde taş yapmayıp, ağaç yapmayıp, şuur sahibi bir insan olma gibi şerefli nimeti ikram eden O’dur. Her şey onun emrindedir."
Bedevi düşündü ve yine sordu: "Peki, eğer Allah her şeyi yaratıyorsa ve her şey onun dizginindeyse, neden bazen sıkıntılar yaşarız?"
Hz. İbrahim anlayışla gülümsedi ve şöyle cevapladı: "Sevgili kardeşim, sıkıntılar hayatın bir parçasıdır. Ancak Allah'a inandığımızda, zorlukları aşmamıza yardımcı olacak güç ve sabır bulabiliriz. O, bize adaletle davranır ve imtihanlarla bizi güçlendirir. Hem düşün ki; serçe kuşuna, atmaca kuşu musallat olmazsa, serçe kuşunun kabiliyetleri nasıl gelişip ortaya çıkacak? Demir ateşe sokulup yumuşatılmazsa nasıl şekil verilecek? İşte bütün sıkıntılar ve musibetler bizim cevherimizi parlatmak için vardır. "
Bedevi onu düşündüren bu cevaptan etkilenmiş gibi görünüyordu. Hz. İbrahim devam etti: "Unutma ki her varlık, kendi yaratılış gayesini keşfetmeli ve Rabbine teslim olmalıdır. Bizler, O'nun (C.C) bize verdiği akıl ve özgür iradeyle bu yolda ilerlemeliyiz."
Bedevi başını salladı, şehadet getirerek İbrahim’e (A.S) tabi oldu ve ardından teşekkür etti. Hz. İbrahim (A.S) ona “selametle kal” dedi ve yoluna devam etti.
Bu hikâyeden şöyle bir ders çıkartabiliriz:
Bir bedevinin, büyük bir peygamberle bu kısa sohbeti, her varlığın kendi yaratılış gayesini anlaması ve Allah'a teslim olması gerekliliğini hatırlatır. Her şeyin bir amacı olduğu gibi, yaratılanların en şereflisi olan insan da başıboş değildir. Vazifeli bir yolcudur…