"Kendi nefsime hitaben demiştim: Ey gafil Said! Bil ki, şu âlemin fenâsından sonra sana refakat etmeyen ve dünyanın harabıyla senden mufarakat eden bir şeye kalbini bağlamak sana lâyık değildir." 17. Lem'a'dan.
Bana öyle geliyor ki; nübüvvetin ihlası onun yalnız 'vazife' olmasından değil, seçilen zatın kendisine bildirilen hakikatleri başka insanlarla da paylaşabilme arzusuna (ama çoşkun bir arzu bu) sahip olmasındandır. Hz. Musa ve Nuh misali peygamberler, Hz. İsa ve İbrahim gibi peygamberlere nazaran daha farklı tabiatlı/fıtratlı olabilir. (Bu yüzden Allah Resülü; Hz. Ömer'i bazısına, Hz. Ebu Bekir'i diğer bazısına benzetmiştir bir hadisinde.)[1] Ama bir tane bile cimri peygamber bulamazsınız. Peygamberlerin tamamının meziyetidir cömertlik. İrşadın bir vechi de paylaşmaktır çünkü. Cimriden mürşid olmaz. Nübüvvet, bazı fıtrat nüanslarını kaldırsa da cimriliği kaldıramaz.[2] (Sen istersen sadakaya, zekata ve onlara dair iştiyak eken rivayetlere bu gözle bak. Neyi, neyle talim ettiğini öğren.)
Büyük sandığımız şeyler var. İçimizde duramayacak, sadece bizim olamayacak kadar büyük! Anlatamazsak yüreğimizi çatlatacak, deli edecek kadar büyük! Bu büyük şeyleri anlatmak için yazıyoruz. Büyük şeyler anlatabileceğimizi sanarak yazıyoruz. Fakat nihayetinde vardığımız yer, karşımızdaki insanın gitmek istediği (veya müsait olduğu) yer oluyor. Her yazarın gücü bu kadardır. Yani karşısındaki insanın değişmek istediği kadardır. Bir gücü daha var bunun arkasında: Kendi samimiyeti. (Onun da gücü, ardındaki Allah inayeti.) Samimiyetiyle içindeki insana dokunduğunda bir yazar; yani başkasına nasihat eder gibi değil, kendisiyle konuşur gibi, içini döker gibi yazdığında bir müellif; o zaman sözlerinin tesiri daha farklı oluyor. İçinizdeki insana dokunduğunuzda, dışınızdaki insanların da içine dokunmuş oluyorsunuz bir şekilde. Pervaneler gibi etrafınızda toplanıyorlar, içindeki insanı hatırlayanlar.
Dıştan dışa değil, içten içe bir yolculuk bu. Bu dokunuşlar, dokunmalar, dokundurmalar, hepsi kalbî oyunlar. Hiç akılla, aklın hileleriyle, Firavun sarayının sihirleriyle işi olmadı bunların. İpi, yılan göstermek; cerbeze etmek, demagoji yapmak hüner değildi. Metinlerin samimiyeti aldı götürdü onları başka hayatlara. Hz. Musa'nın dili peltek olmuş, olmamış ne önemi var? Yüreği peltek değildi ki! Yere attığında asâsını hakiki bir yılan sahibi oluyordu. Düzmece değil. "Bir dane sıdk, yakar milyonla yalanı. Bir dane-i hakikat, yıkar kasr-ı hayali..." Musa aleyhisselamın hakikat yılanı da bütün sahte yılanları yutuyordu.
Ses hava ile naklolduğu gibi, sözler de samimiyetle, ihlasla nakloldu. Yoksa hiçbirimizin bir diğerimize sözünü geçirmeye, tesir etmeye gücü yoktu. Allah muhabbetten, hüsnüzandan, güvenden ve samimiyetten bir nakil aracı icad etti. Uzayda esir, denizde su, atmosferde hava gibi. Suya taş attığında dalgalar nasıl yayılır? Güneşin ısısı ve ışığı bize kadar nasıl ulaşır? Sesimiz, seslerimiz havada nasıl seyran eder? Bizim fikrimiz de onun/samimiyetin üstünden yayıldı.
Güzel insanların samimi sözlerinin nasıl bu kadar hızlı yayıldığını, nasıl kalplerine mukabil kalpleri böylesine çabuk bulduklarını merak etmiyor muydun sen? İşte cevabını buradan ara. Belki kalplerin iletişime geçtiği bir deniz daha var. İsmi de hava/su/esir değil, samimiyet. O yüzden belki de: "Nefsini ıslah edemeyen, başkasını ıslah edemez." Ve yine o yüzden En'am 36 böyle: "Ancak (samimiyetle) dinleyenler daveti kabul eder."
O nedenle tasannu edip, kurguya sapıp, onunla baklavana fıstık aramaktan vazgeç arkadaşım. Aşçının ve aşının samimiyetiyle yetinmeyi öğren. Allah, İbrahim aleyhisselama çölün ortasında: "İnsanlar arasında haccı ilan et ki, gerek yaya olarak, gerekse nice uzak yoldan gelen argın develer üzerinde sana gelsinler..." emrettiyse; sesine, sesinin kuvvetine, desibeline güvenerek etmedi. İhlas denizinin iletkenliğini ve İbrahim'in vericisinin kuvvetini biliyordu.
Buradan bir kapı da bulabilirsin Risale-i Nur'a giden. Bediüzzaman gibi bir müfessir, İhtiyarlar Risalesi gibi tefsirlerinde neden kendi hatıralarını da anlatıyor? Neden Kur'an tefsiri dediği eserlerinde kendisiyle ve kendisinden konuşuyor? Hangi başka tefsirde gördün bunu? Bence bunun da samimiyetle ve 'önce içindeki insana dokunmak'la bir ilgisi var. Belki bir gün onu da konuşuruz. İçimizdeki insana dokunmaya hazır olduğumuzda. Ben, 17. Lem'a'yı okurken, refleks gibi "Ey gafil Ahmed!" dediğimde. Yani Said derken bile Said ben olduğumda. Gerçekten said olduğumda.
[1] Bedir esirleriyle ilgili istişare sonrasında Hz. Resulullah'ın her iki sahabisi hakkındaki beyanında geçer bu.
[2] Mükaşefetü'l-Kulûb'da İmam Gazalî'nin aktardığı bir hadiste şöyle buyurur Allah Resulü: "Şu iki sıfat bir müminde birleşmez: Cimrilik ve huysuzluk." Yine aynı eserde bir başka hadis de şöyledir: "Allah, alçaklığı yaratırken hamurunu cimrilik ve mal ile yoğurdu."