İhsan Kasım Ağabey

İhsan ağbey, bizlere; Allah’ın bir ihsanı,
Allah’ım ihsan etti, gelmişti tam zamanı,
Arap’ın da tehlikede; taklit olan Îmân’ı,
Vesîle-i Necât oldu, kavuştular Nurlara.
  
Risaleyi okudu anladı kendi önce,
Farkına varıverdi, Nur’dan tadıverince,
Bir fikir belirdi, beyninde; inceden ince,
Dedi: Bu Nurlar lâzım, her yaşlıya ve gence.
 
Tercüme etti önce, bir kısım makaleyi,
Tâ  Kalbinden vurdu, dânâ-i Allâmeyi,
Hemen tercüme etti; büyük, küçük risaleyi
Hoş-âmedî  kıldırdı;  Bu Asar-ı Bedîyi.
 
Ulemâ-yı Arap’ın beyn’inde yeri alâ,
Üstadın tercümanı, makamları çok bâlâ,
Kürsüler O’na açık, her şey O’na müheyyâ,
İçi, dışı, Nur olmuş… mütecessim Süreyyâ.
 
Canını yola koymuş, yolda bulmuş sanırsın,
Zalimlere, Şeddad’lara, aldırmaz Nurlanırsın,
Muhafızın Allah’tır, bilir de dayanırsın,
Ülfet-i gafletini, Nurlarla uyarırsın.
 
Hiçbir zaman ata et, aslana ot atmadı,
Muktezâ-yı hâl dedi, tedbiri bırakmadı,
Yaşadı örnek oldu, hiç hayâlât yapmadı,
Muvaffakiyet sırrını, ihlâsta buldu Ağabey.
  
Üstâz İhsan-ı Kasım… Arapların dilinde,
Tercümeler parlıyor;  Mü’minlerin gönlünde,
Böyle ulvî hizmeti, görmemişler ömründe,
Tahdîs-i ni’met der; boyun eğer, Kasım Ağbey.
 
Taassubu hiç sevmez; hep aydınlık ufku var,
Eğer ki Hizmet varsa; mekân O’na olur dar,
Ömrümün son demleri; hepsi olsun, hepsi kâr,
Uçalım kardeşlerim, Ülke-Ülke uçalım,
Nurların sayfasını tüm Dünyaya açalım.
 
Ömrün bereket bulsun, var olasın can Ağbey,
Ömrün feda eyledin, bâkî oldu fânî şey,
Kapanmayan bir defter, olacak bu Nurlu şey,
Şefimiz ol bizim, İhlâslı Kasım Ağbey.