“İnsan bu su misali...”

Her sabah dirilişi bir kez daha yaşarız. Her gün yeni bir gündür. Hiçbir gün, önceki günün kopyalanarak çoğaltılmışı değildir. Bu yüzden “Bir insan aynı ırmaktan iki defa yıkanmaz.” Çünkü Irmak aynı ırmak değildir.
İnsan da aynı insan değildir.
Şairin hası da, insan ve su kardeşliğini anlatırken, “İnsan üç beş damla kan, ırmak üç beş damla su” der.
Su gibi, insan olarak hem çağlarız hem yüreğimizi dağlarız…
Su gibi, dolduğumuz kabın rengini alırız...
Bu bazen gül rengidir cennet kokar bazen ateşin kızıldır daha dökülürken yanmaya, buharlaşmaya başlarız.
Su gibi, berrak olur ayna oluruz…
Mahiyetimizle ruhumuzu buluşturduğumuzda iç berraklığımızı yansıtırız.
Su gibi, kirlenirsek etraf da kirlenir bizimle…
Kirimiz, benliğimizden çok olursa bizi kimse kurtaramaz. Temiz olursak, bereketle gürül gürül çağlarsak, o zaman kendimize ve  etrafımıza hayat veririz. 
Su gibi, sudan ucuz olduğunu zannederler…
Susuz yazları çorak toprakları serapta gezinmeleri yaşamak mı lazım kıymet bilmek için?..
Su gibi, hem bereket hem afetiz…
Hayatta iyilik, fazilet ve insanlık değerleriyle aktığımızda geçtiğimiz her yer, durduğumuz her durak şen olur, ihya olur, abad olur.
Günah, haram, yasak dinlemeden ölçü tanımaz yaşam sürdüğümüzde ise her hareketimiz felakettir, afettir, cinayettir.
Evet:
Su gibi, güle de can oluruz dikene de…
Su gibi, mahiyetimizde semiz balıklar da var haşereler de…
Su gibi, bizi içmeye gelen yılana çıyana da buyur ederiz mübarek koyun-kuzuya da…
Su gibi, elektrik oluruz, hem aydınlatır hem çarparız 
Su gibi, iki yanıcı ve bir yakıcıyı kardeş eder ateşleri söndürürüz.
Su gibi, hem barışa akarız hem de, savaş sebebi oluruz.
Hülasa:
Su gibi, deniz oluncaya kadar akmalıyız yoksa bulanık oluruz…
Su gibi, denizlere okyanuslara akarsak ebedi yaşarız yoksa kurumuş göllere döneriz.
Bize, bizi, hayatı ve ötesini anlatan öğretilere kulak verirsek hayırlılar ordusuna katılırız. Firdevs sakinine komşu oluruz inşallah.
Su gibi, aziz oluruz, kötü arkadaşlarla heder edilirsek rezil de oluruz zelil de… 
Bu vesileyle, “İnsan bu su misali kıvrım kıvrım akar ya/ Bir yandan akan benim öbür yandan Sakarya” mısralarının sahibi, “Sakarya Türküsü” şairi, söz sultanı Necip Fazıl Kısakürek’i vefat yıldönümünde rahmetle analım...
***
İnsanın iç dünyası kainat kadar büyüktür.
Küçücük kalbinde uçuşan kelebekler, en güzel bağlardan bahçelerden daha asudedir. Burada kopan fırtınalar ise, en kanlı tsunamilerden daha dehşetlidir.
O yüzden dışı güzellikte olan bazı insanların içinde kıyamet değirmenlerinin neler öğüttüğünü başkaları bilemez.
Aynı şekilde dışları, zindanlarda sürgünlerde cellatların gölgesinde hayat süren maneviyat erlerinin cennet nesimi iç huzurlarını bilemeyiz. Onların “vücudu yanarken gönülleri gül-gülistandır.”
Huzur makamında olanların, “Onu kazanan neyi kaybeder, Onu kaybeden neyi kazanır” halini tefsir eden hayatları örnektir buna.   
“Bahtiyar adam zindanda da olsa bahtiyardır...
Bedbaht adam sarayda da olsa bedbahttır...”
***
“Cismi küçük cürmü büyük” derler insan için. Şu hayatın en tuhaf mahluku insandır:
En şapşalı, en titizi, en pinpiriklisi, en patavatsızı, en cimrisi, en savurganı, en uyuzu, en hovardası, en ukalası, en bilgisizi, en korkağı, en haddini bilmezi, en fakiri, en acizi en zavallısı…
İman bakışıyla, Yaratıcıyla muhatap olma, dağların dahi yüklenemediği emaneti omuzlama gibi özellikleriyle insan değer kazanır. Yaratılış amacına uygun yaşadığında tablo değişir.
Kainat bize emanet.
Hayat bize imtihan.
Herşey bize hizmet için amade.
Böyle olduğu için küfrümüzle, nisyanımızla ve kabahatimizle bütün kainat alakadardır. Hayrımızla da şenlenir cümle mevcudat…
Ellerimizi semaya açıp “Ey Rabb is semavati vel aradin ve ey halık ı külli şey” diye Yaratıcıyla doğrudan muhatap olma imtiyazı bize verilmiş.
Mesele: insan gibi insan olmak ve insanca yaşamaktır.