Ortalıkta belgeler, kasetler uçuşuyor;
Herkes ayrı bir telden çalıyor, konuşuyor.
Ses, görüntü alınmış; dinleyen dinleyene…
Normal değil şu gidiş; gel de bunu hayra yor…
Belki hak etmişlerdir, suç işleyen kişiler.
Fakat ahlaksızlığın teşhîri ayrı bir şer!
Gizli bir şey kalmıyor; bu ne garip tecellî?
Bundan bir ders alır mı bilmem ki gàfil beşer?
Danışıklı dövüş mü, içinde var mı hîle?
Âdetâ vukuundan evvelce düşer dile.
Emniyet ve adliye sırsız küpe dönmüş ki,
Hemen sızar dışarı en gizli olay bile.
Toplumda gözden düştü itibarlı kişiler;
Güyâ bunlar millete birer örnek idiler.
“Karga kılavuz olsa..” dememiş mi atalar?
Bu lekeyi anlından kim, nerde, nasıl siler?..
Ahlaklı yaşamalı, fert ve toplum olarak;
Haysiyetler, şerefler çiğnenmesin diyorsak.
İstemeyiz kimsenin rezil, rüsvaylığını.
Tecessüs kötü haslet; İslâm’da bu iş yasak!
Araştırmak kötüyse, suçu işlemek beter…
Ansızın eder bâzen adâlet, hak tecellî;
Zâlimi mahvetmeye ekser bir tek ah yeter.
Dünyada bu ümitle mazlûm olur tesellî…
Olsun bu hikmetli söz kulağımızda küpe;
“Elin, belin, diline sâhip olmak gerektir.”
Doğruluğu denenmiş; yoktur bunda bir şüphe!
İçtimâî kànundur: değişmez gerçek tektir…
Bulaşık işler gören çıkmasın halk önüne!
Saklı kalmaz rezillik; elbet ortaya çıkar.
Düşünmeli her zaman, işin başı – sonu ne?
Nice büyük kişiyi ufak bir olay yıkar…
Lekesi olmamalı, velev bir tek iz olsun;
Vekilinde bulunan millette var sayılır…
Halkı temsil edecek kişiler temiz olsun;
Aksi halde günahı şahsî kalmaz, yayılır!
Son söz: sonunu düşün; ne yaparsan öyle yap!
Maddî veya mânevî birçok göz bize bakar.
Mahkeme-i Kübrâ’dan önce çıkıyor hesap…
İnansan, inanmasan dokunur bir gün zarar!