Kim bilir kaç defa okundu, kaç defa dinlenildi; kaç defa yazılacak, kaç defa da söylenecek; hangi akla erişir, hangi kalbe yerleşir, hangi nefse dokunur bilinmez; ancak onu yaşayanın üzerinde görülür bu hal.
Söyleyen yaşayarak söylemiş ki söylene duruyor ve yazılıyor; kimi lafzı okuyor geçiyor, kimi düşünüyor, kimi nefsine hitap ederek okuyor.
Bilinmez kimler; herkes kendini biraz bilir! Ne düşündüğünü, ne niyette olduğunu, ne gibi açmazları, ne gibi kusurları olduğunu!
Bilmiyorsa da bilmeli!
Kimin ne olduğu karşılaştığı hadiselerde aldığı hal, takındığı tavırla belli olur; istediği kadar konuşsun! Derler ya, isterse ağzıyla kuş tutsun!
“Fenalık ve iftiralara ne kadar feci bir surette maruz kalınırsa kalınsın, mukabele-i bilmisil etmemek, tevbe ve istiğfara devam etmek, sabır ve tahammüle çalışmak, öyle hadiselerden ibret ve ders almak, mütecaviz ve müfterilerle uğraşmamak, yüksek bir ahlak ve kamalatın şiarındandır. Enbiyalar, veliler, sulehanın ahlakı ile ahlanmaktır.”
Kimdir bunu söyleyen? Çok mu önemli? Şehrin öte yanından koşup gelen adam gibi biri, tarif ettiği ahlakla ahlaklı biri.
Böylesi imtihan büyük bir imtihan, yüksek ruhlu kimselerin dayanacağı bir imtihan. Rüzgârı biraz esse ne nefes daralmaları yaşıyoruz! Zan, gıybet, ucb…!
Bunu okumayı kendini ihtar ve telkin manasında yapmak güzel bir eylem; dost insanlarla birlikte yapmak daha güzel bir eylem; umulur ki o eylem bir gün hale dönüşür; insiyak ve insibağla yaygınlaşır.
Cemiyetin, ümmetin bugün o insanlara çok ihtiyacı var.
Kimdir bu insanlar? Şehrin öte yakasında yaşayan da olur, şehirde de. İsimleri, resimleri, hangi cemiyete mensup oldukları ne önem arz eder?
Varlıkları, var olmaları ve var olacak olmaları güzel; şehir, ümmet başka nasıl var olur? Varlık sıkıntısı yaşıyorsak böylesi yoksunluktan değil midir?
Cesareti olan kendini bu aynadan bakabilir; ne görür; kendi bilir, kendini bilir. Hadiselerde takındığı halle başkaları bilir.
İyi okumalar, iyi haller, iyi hayatlar…