İzzet-i ikbâl

İzzet-i ikbâl imiş, tüm cidallerin başı,
Makam ve mevkî için; incitmeyin gardaşı.
 
Davayı koruyormuş!.. Kimden?.. Kimlere karşı,
Bu mevhum düşünceler; bütün fitnenin başı.
 
Sen niye sahiplendin? Sahiplenmezken Üstad!..
Hasiyetli meyveyi; benim demezken Üstad.
   
Kuru çubuk hükmünde, hükmeylemiş kendini,
Kazan büyük havuzu, aşıverip bendini.
 
Benim de, al Sözleri; neşrine münteşir ol!
İnan ki mâni’ değil!... Ne bir el, ne de bir kol.
 
Hizmet, bir yerde değil, dünya artık meydanı,
Yeter ki duy beyninde, o tükenmez heyecanı.
 
Meslek, meşrep, taassubu, tutmasın ha!.. Elini,
Hüsn-ü zanna memur ol; hiç kirletme dilini.
 
Dedim! Dedi! Dinleme; uzaklaş sen oradan,
Sâfî hizmet denirse; birlik çıkar buradan.
 
Bırakın kardeşlerim, onların olsun makam,
Ben bu yolun turâbı; ben hizmetime bakam.
 
Hizmette hep ileri!.. Ücrette geri duram,
Kusurumu önce ben; kendi nefsime soram.
 
Hizmet için mücadele; olsa alkış tutarım,
Bir kudsî hakikate,  bin hayali yakarım.
  
Ön yargı, peşin hüküm, tecessüs düşüncesi,
Tenkit ve su-i zandır, zakkûmî bir meyvesi.
 
Bunun için dövüşmek, yakışır mı yiğide,
Ne muazzeb bir mâzi, bıraktık bak geride.
 
Bu azabı, çekmez gönül! Kalp dahi paramparça,
Risalede âyan çizgi; sanki oldu şimdi Farsça.
 
Herkes ahkâm peşinde, içtihadı; kendince,
Hüküm mahkûm, Server;  serdeder, serdînce.
 
Haşîn kışlar bitti artık, vakt-i bahar ser-encâmı,
Vakt-i hazar hükümferma; yakîndir Nurun Bayramı.
 
Giyin, kuşan, îd-i Gufrân, tüm cihanda; cân bu gün,
Nûr-ı hakikat-edâ; Yaradan’dan ihsan bu gün.