Karanlığa göz kırpıp başladı ömür,
Bir ananın karnına koyuldu gönül.
Büyüdü gelişti oldu göz, kulak,
Nasıl bir mucize, hikmet ile bak.
Belli bir karara geldiğinde sen,
Seni artık dünyaya iter bu beden,
Hikmetle beslendin orda bilmeden,
Şimdi burada emek gerektir.
Ağlayacan, gülecen, dudak büzecen,
Uyumayıp, anayı bazan üzecen,
Burada böyle dönüyor düzen,
Akleder de elbet anlarsın bir gün.
Süt çeşmesi koymuş ana bağrına,
Doğar-doğmaz akıtmış o saf sütünü,
Bir sanat eseri o görüntünü,
Verene şükrünü sakın unutma.
Düşe kalka yürüyecen, canhıraş,
Gelişecen, büyüyecen, yavaş-yavaş,
Ana-babada başlar tatlı bir telâş,
Sünnet edip mürüvvet göreyim diye.
Daha büyük mürüvvet görme dileği,
Kıpır-kıpır olur ana yüreği,
Nedir ki başka dünya dileği,
O mutlu gününü gördükten sonra.
Sen de bir yavruya teşne olacan,
Kader ne der bilinmez, neyi bulacan,
Netice olarak mutlu olacan,
O günleri inşallah gösterir Rabbim.
***
Çocuk terbiyesi
Günümüz pedagojisi çocuk eğitiminin anne karnında başladığını söyler. Bundan dolayı annenin hamilelik döneminde yedikleri ve içtikleri, bulunduğu ortam, aldığı nefes, kullandığı ilaçlar, ayrıca bu dönemde yaşamında meydana gelen acı- tatlı olaylar, karnındaki yavrunun kişiliğini ve terbiyesini şekillendiriyor.
Kişilik, insanı doğuştan getirmiş olduğu mizaç özellikleriyle, sonradan çevresi yoluyla edindiği karakterin birleşmesiyle meydana gelen bütünlüğe; terbiye ise çocuğu belli bir eğitim ile yetiştirmeye denir.
Anne – babaya emanet olan çocuk, her şeye rağmen kişiliğin ilk oluşumunu bu kutsal varlıklardan alır. Onun tertemiz ve saf olan kalbi her türlü art niyetten uzaktır.
Saflığı, duruluğu ve melekliği iç yapısında barındıran çocuk işlenmemiş bir mermer gibidir; kimin elinde ise onun istediği şekle sokulur. Tertemiz bir toprak gibi olup hangi tohum atılırsa en iyi şekilde büyür. Bu toprağa iyilik ve güzellik eken sonuçta onu biçer.
Çocuğun içinde bulunduğu ortam onun karakterinin oluşmasını sağlar. Şayet çocuğun iyi bir insan olması isteniyorsa, kendisine örnek olacak insanların çok iyi birer temsilci olmaları gerekir. Ve çocuğa daha küçük yaştan itibaren iyi telkinde bulunmaları icab eder. Gerek sözle, gerekse de davranışlarla…
Çocuğu güzel terbiye etmek ilk önce ebeveynin tutumuna bağlıdır. Bu da ilk aylar ve ilk yaşlarda olmalıdır. Sonraya bırakmak geç olabilir.