Kurşunları itina ile dizdi namluya. İnce ince. Sessizce. Sıra sıra. Korkmadan. Soğukkanlılıkla. Ne büyük iş yaptığını biliyordu. Elinde tuttuğu kabza, tüm cinayetlerin failiydi. İnsanlara doğrulttuğu namlunun ucunda nice katliamın kan kokusu vardı.
Ama o başka… Başka bir niyetle diziyor kurşunları namluya. Öldürmek değil muradı. O ölümleri öldürmeye sevdalı. Cinayet niyetini öldürmek niyeti. Yaşatmanın tarafında. Dirilişin yanında. Rahmet cephesinde. Canilerin tetikteki parmaklarına hayat öpücüğü yetiştirmeye yeminli. Masumların boynuna dolanan saydam ipleri vurmaya azimli.
O da oradan vuracak; vuranları vuracak. Öldürenleri diriltecek bu atış. Ölenlerin dirilişini başlatacak kurşunlarının vuruşu. Dirilerin diriliği bu vuruşlara bağlı.
Tenhada hazırlanıyor. Kimse görmemeli. Adı arananlar listesinde. Suçlu! Peşinde kolluk kuvvetleri. Yakalanırsa, ya müebbet ya idam! Vazgeçemez! Bırakamaz ümitleri düştüğü yerde. Kışta gelmiş, bir kere. Ama olsun; kardelenden aşağı kalacak değil ya. Henüz hayatının baharında! Yarınların vaadi var kendisine. Ama o geceye razı. Karanlığı yırtmak için karanlığa çekiliyor. Adı Said.
Said’in kurşunları harflerden. Vuruşları kan değil, mürekkep akıtacak; biliyor. Yaralıyor değil, yaraları onaracak; görüyor. Durduracak ebedî kanamaları; can sunacak yetimlere, yoksullara; ümid ediyor. Adı Said! Huzura maya olsun diye konulmuş adı.
Uzun yıllar önce, daha doğmadan ‘kurşun adam’ Tillo’da tenhada dualar eden bir başka Said’in kabul edilmiş duası çünkü. O duanın avuçlarında akıyor yazgısı. Başka ne etsin; ille de kurşun adam olacak. Kurşun harflerin kâğıtlara vuruşuyla mutlu olacak. Dağılmış heceleri eve çağıracak, Oku’manın evine. Ümitli cümlelerin hepsinin sonuna saydam bir nokta diye dökecek ömrünü. Başka nereye gitsin. Adını Said koymuşlar. Kurşunların başını beklemek ona kalmış…
Kurşun adam nezaketle diziyor kurşunları. Sivriltiyor uçlarını özellikle. Iskalamaya hiç tahammülü yok. Sırası önemli kurşunların.
“SÖZ” diye onulmaz bir yara açılıyor Ankara’nın en kara bir gecesinde. Kâğıtlar üstünde. Bir daha, bir daha, bir daha… Siyahı düşüyor Said’in gözbebeğinin kâğıtlar üstüne. Yara büyüdükçe büyüyor, mürekkebin açtığı delikten başını uzatıyor ümitli yarınlar.
Hiç susmayacak bir yankı duyuluyor hasretli vadilerde. Kurşunlar tam yerini buluyor. Belini kırıyor inatçı inkârcılığın. Suratında patlıyor kirli nankörlüğün. Paramparça ediyor ümitsizliğin kalpsiz taşlarını.
Hele dördüncüsünün, hele beşincisinin gelişini anlatmaya “önemli” kelimesi yetmiyor. Altıncı kurşun da vardığında hedefine duman oluyor körlükler, yırtılıyor sağırlıklar. Yakıp yıkmalı kirli suskunluğun kalın perdesini. Çoğalıyor “S-Ö-Z“L-E-R”
Heceler açılıyor vaktin dal uçlarında. Tomurcuklanıyor sessizlik. Kışta gelmiş adamların yorgun omuzları üstünde bahar başlıyor. Işıltılar düşüyor insanlığın nasibine. Kurşun adamın kurşun harfleri hiç kesilmiyor. Döndükçe rotatifler, açıldıkça kâğıt tomarları âlemin yüzü gülüyor. Çağın idrakine pırıl pırıl âyetler iniyor…
Kurşun adama veda ettik bugün. Said Özdemir adı. Vurduğu ile kaldı. Vurulduğumuzla kaldık. Kalbimizde o kurşun harfleri açtığı yaralar taze henüz. O yara ile yar olduk Yar’e… Vurulduk, şükür… Vurulduk ki, vurgunu olduk sonsuzluğun…
Sonsuzluğun eşiğine baş koymuş kurşun adam ey, sana selam olsun. Şükür ki hedefinde bizi buldun. Şükür... Ya değmeseydi o kurşun harfler göğsümüze… Ne ederdik? Kime giderdik? Kim doldururdu ellerimizi bu büyük boşluğunu?
Hep minnetle anacağız “kuzum” deyişini… Şefkat yüklü bilgenin kalbini bize hece hece taşırmanı unutmadık hiç; unutmayacağız.