Size Ramazan ayının fevkalade güzel, ruh ve kalbi ferahlatan, vicdanı rahatlatan harikulade ikliminden bahsetmeyeceğim…
Keyfimizi de kaçırmak istemiyorum da..
Herkesin kendini manay-ı ismî ile bir yere konuşlandırdığı
Sizi de hemen bütün muhataplarınızın manay-ı ismi ile yani; sahip olduğunuz maddi değerler veya kişilik özellikleriniz vs. vs. ile bir yere konuşlandırdığı bir iklimdeyiz ne yazık ki…
Üç beş kişi bir araya gelsek ne konuşuyoruz?
Çevremizde isteyerek veya istemeyerek dinleyici olduğumuz sohbetlerde ne konuşuluyor?
Nazarlarımız nereye kilitlenmiş???
Evet yazık ki “Rabbimizi razı etmekliğimiz için neler yapabiliriz?” gibi ortak bir derdimiz yok gibi görünüyor…
Elbette amelinde rızay-ı İlahî bulunanlar inşallah çoktur. Fakat umumî iklimimiz, havamız bu değil. Bu da bir gerçek…
Her şeye manay-ı ismî ile bakılan ve size de hemen herkesin manay-ı ismî ile baktığı bir ortamda ne yapacağız???
Fefirru illallah…. ayetinin emri mucibince Allah’a kaçmaktan başka ne yapabiliriz?
Bir başıma da olsam bu yolda olacağım diyerek kainatı ve kendimizi okumak gayretinden başka ne yapabiliriz?
Evet evet
Cidden soruyorum ne yapabiliriz?
Gerçekten de sual sormak değildi maksadım bu cümleyi yazarken ama şimdi samimi soruyorum: ne yapabiliriz???
Manay-ı harfî ile kendimize bakamamaktan nasıl halas olacağız?
Elbette pek çoklarınız buna “Risale-i Nur okuyacağız” diyecektir. Amenna fakat okuduğumuz Risale-i Nur ile ne yapacağız…
Ve ben Risaleleri okuyup okuyup da her yeni güne aynı afife olarak başlıyor isem kendime sormam gerek değil mi:”ne yapıyorum? Risale-i Nur okumaktan maksadım ne? Risale-i Nur, insanı durduğu yerde durdurur mu? Her güne bir tecdid yoksa hayatımda nasıl derim Risale-i Nur okudum???
Statik, durağan ve statükocu… Süfyanî bir tazı en iyi ifade eden üç kelime diyebilirim. Peki en azından müceddid olan Risale-i Nur’un okuyucusuna bu üç kelime nereden gelip bulaşabilir ki?
Evet evet şimdilik sadece sormakla kalayım “ne yapabiliriz?”