Menderes’in uçağının düştüğü gece Said Nursi’nin hissiyatı

Risale Haber-Haber Merkezi

Merhum Said Özdemir Ağabey, Menderes’in uçağının düştüğü 17 Şu­bat 1959 gecesi Isparta’da bulunan Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin yanındaydı. Said Ağabey, o gece Hz. Üstad’ın neler söylediğini ve kendi kanaatlerini Ömer Özcan’a anlatmış ve bu hatıralar Ağabeyler Anlatıyor-1 kitabında şöyle yayınlanmıştı:

BEN BU GE­CE MEN­DE­RES’E DUA ET­TİM

İz­mir’de mah­ke­me­miz var­dı, dö­nüş­te Is­par­ta’da Üs­tad’ı zi­yaret et­tik. Tarih 17 Şu­bat 1959. Ge­ce ya­rı­sı Üs­tad’ın ya­nın­da­yız. Üs­tad ders ya­pı­yor­du. Bi­ze, “Kar­de­şim aca­yip! Ben bu ge­ce Men­de­res’e dua et­tim” de­di. Üs­tad ke­ra­met gös­te­ri­yor­du...

Me­ğer­se o sa­at­te Mende­res’in uça­ğı Lond­ra’da düş­müş, par­ça­lan­mış... 24 ki­şi­ler­miş; mil­let­ve­kil­le­ri, ba­kan­lar varmış. 14’ü ölü­yor, 10’u sağ kur­tu­lu­yor. De­mek Ce­nab-ı Hak, Üs­tad’ın du­a­sı­nı ka­bul edi­yor...

Er­te­si gün bü­tün ga­ze­te­ler, ‘Men­de­res’in uçak ka­za­sı ge­çir­di­ği­ni, 14 ki­şi­nin öl­dü­ğü­nü, Mende­res’in sağ kal­dı­ğı­nı…’ ya­zı­yor­du.

Rİ­SA­LE-İ NUR­LAR OKUL­LAR­DA OKU­TUL­SAY­DI ANAR­Şİ OL­MAZ­DI

Üs­tad, İs­lâ­mî bir ic­ra­at yap­sın diye Menderes’e dua edi­yor­du, yok­sa par­ti­siy­le hiç­bir alâ­ka­sı yo­ktu.

Üs­tad, Men­de­res’te İs­lâ­mî bir hü­vi­yet gör­müş­tü. 1950’de De­mo­krat­lar ik­ti­dar olun­ca Üs­tad is­te­di ki bu ha­ki­kat­ler Di­ya­net ve­ya Maa­rif (Milli Eğitim) eliy­le neş­ro­lun­sun; tâ ki bu genç­lik, iman ve İs­lâm ha­ki­kat­le­ri­ne aşi­na ol­sun, iman­lı, ah­lâk­lı bi­rer fert ola­rak ye­tiş­sin­ler.

Bu­nun için Mende­res’e çok ha­ber­ler gön­der­di. “İs­lâm Kah­ra­ma­nı Ad­nan Men­de­res” di­ye hi­tap edi­yor­du ona. Dua edi­yor­du... Hat­ta du­a­sın­dan bir ta­ne­si­ne ben şa­hit ol­dum...

Rİ­SA­LE-İ NUR­LA­RI NEŞ­RET, MEK­TEP­LER­DE OKUT, AYA­SOF­YA’YI CA­Mİ YAP

Üs­tad, Men­de­res’i ikaz eder, ba­şı­na ge­le­cek­le­ri açık­ça söy­ler­di. Bir mek­tup ya­za­rak, “Ba­şı­nı­za ge­le­cek bü­yük bir mu­si­bet gö­rü­yo­rum. Bu­nun sa­da­ka­sı iki­dir: 1. Ri­sa­le-i Nur­la­rı neş­ret, mek­tep­ler­de okut. 2. Aya­sof­ya’yı ca­mi yap.”

Biz bu mek­tu­bu ço­ğalt­tık ve bü­tün me­busla­ra, dev­let ida­re­ci­le­ri­ne gön­der­dik. Üstad Me­bus Dr. Tah­sin To­la’yı Menderes’e gön­der­di. Tah­sin To­la, Üs­tad’ın is­te­ği­ni Men­de­res’e söy­lü­yor. Men­de­res, “Di­ya­net’e söy­le, yap­sın­lar” di­yor. Hâlbuki ken­di­si tele­fon et­se baş­ka olur­du...

Ney­se Tah­sin Bey Diyanet’e gel­di, ben de ora­day­dım. Ey­üp Sab­ri Ha­yır­lı­oğ­lu reis­ti (Diyanet İşleri Başkanı). Ona: “Men­de­res’in se­lâ­mı var, bu eser­le­ri neş­re­de­cek­si­niz” de­di. Reis çok çe­ki­ni­yor­du, “Bu­nu ben bir de Ce­lal Ba­yar’a so­ra­yım” de­di. Hâlbuki Ba­yar mu­ha­lif­ti za­ten, ona da so­ra­mı­yor.

O za­man Di­ya­net’e ba­kan, Men­de­res’in müs­te­şa­rı Ah­met Sa­lih Ko­rur’a so­ru­yor. O da kı­zı­yor, “Onun (Said Nursi) is­mi­nin ol­ma­sı, bu eser­le­rin ba­sıl­ma­ma­sı için bir se­bep de­ğil mi?” di­yor ve red­de­di­yor. (Aynı hatırayı bize anlatan Mustafa Türkmenoğlu Ağabey, Salih Korur’un 33. dereceli Mason olduğunu söylemişti. Ö. Özcan)

RİSALE-İ NUR MEKTEPLERDE OKUTULSAYDI, MEMLEKETTE ANARŞİ OLMAZDI

Emin olun, eğer bu eser­ler mek­tep­ler­de oku­tul­say­dı, mem­le­ket­te anar­şi ol­maz­dı. Üs­tad Haz­ret­le­ri üzül­dü tabi… An­ka­ra’ya gel­di, üç gün kal­dı. Bir­çok mil­let­ve­ki­li ge­li­yor ve mem­le­ke­tin, âlem-i İs­lâm’ın du­ru­mu hak­kın­da su­al­ler so­ru­yor­lar­dı. Üs­tad Haz­ret­le­ri on­lara çok gü­zel ce­vap­lar ve­ri­yor­du.

Üstad hiç si­ya­set­le alâ­ka­dar de­ğil­di; fa­kat her­han­gi bir ba­his açıldı­ğı za­man en bü­yük bir dip­lo­mat gi­bi, mem­le­ke­tin kur­tu­lu­şu­nu; Av­ru­pa’nın, Ame­ri­ka’nın, Rus­ya’nın du­rum­la­rı­nı yağ­dan kıl çe­ker gi­bi or­ta­ya ko­yar ve çı­kış yol­la­rı­nı gös­te­rir­di.

Hükümet ona giz­li bir mü­şa­vir ola­rak bak­say­dı, bu­gün Tür­ki­ye’nin du­ru­mu baş­ka olur­du...