Mekanın insan üzerinde etkisi var elbette. Televizyondan, hır gürden âzâde ve daim Allah’ın zikri ve ilim ile meşgul olunan bir ortam elbette insanın zihnini açıyor, kalbini çalıştırıyor, vicdanını tahrik ediyor.
Maalesef televizyonların baş köşeye buyur edilip merak saikası ile manen insanı sarhoş eden siyasete dair haberleri daim takip etmek âdeta günlük evrada verilecek kıymeti ona vermek insanın kıymetini gittikçe düşürüyor.
Daimi vazifesi olan kalb ve mide dairesindeki vazifeleri unutturuyor. Kendi şahsi ajandası ve çocukların maddi manevi eğitimine ne zaman ne de mecal kalıyor.
Medreseden ev ortamına ilk geçiş derin zannedilen suya dalıp da kafa üstü çakılmaya benziyor. İnsan didiniyor uğraşıyor ama değil ortama bir mülayemet ve sekinet ve ilimle yoğrulmuş bir tarz vermek kendisi düşmemeyi zor başarıyor. Bazen de mağlub oluyor.
Niyet hayır olsa da kavli leyyin ve teenni ile hareket olmazsa tamir edeyim derken tahrib ediyor. En güzel olanın hükmünü evde câri kılmak isterken câni konumuna düşebiliyor.
Elbette buna bu yazı çare getirecek değil ama birazcık halden anlayabilsek. Yani hakikati hâlimiz nicedir bilebilsek daha iyiye gitmeye gayretimiz olur. Yunus Aleyhisselam'dan bin derece fena bir durumda olduğumuza şuurumuz olsa...
Nefsimizi fark etsek mesela.
Tamamen bizi yutup içine almış olanı nasıl fark edeceğiz?
Hâkiki ayinelerimiz olsa mesela.
Mümin kardeşlerimiz ile âyinelik hukukumuza riayet etsek...
Birbirimize lüzumsuz iltifat veya yermek yerine halimizi birbirimize âyan edebilsek. Kendimizi kardeşlerimizin idarecisi veya büyüğü konumuna koymaktan veyahut da “itaatkâr sağ kolunuzum efendim hayatımın başka gayesi yoktur” edası ile bize verilen akıl ve irade nimetlerini yok saymaktan vaz geçsek mesela...