Her karışını adımlamamı bekleyen,
Uçsuz bucaksız,
Öteleri gizleyen,
Bir bozkır.
Bembeyaz patiskalara bürünmüş,
Gözleri kamaştıran,
Milyonlarca kartanesiyle,
Yorgun gibi bozkır.
Sesssiz, umarsız, bitmeyecek zannettiren
Derin bir uykuda…
Küçük yaban çalılarına sarılmış
Üşüyor bozkır.
Ve üzerinde milyonlarca beyaz kar tanesi..
Herhangi biri, bir zerre, bir damlacık…
Minicik,
Bütünlükle anlamlanan
Adı, sanı belirsiz,
Herhangi bir kar tanesi,
Olmak istemek.
Alemdeki her zerrede var olmak istemek.
Ne hisseder, ne düşünür, ne yaşar?
Bir limon çekirdeği,
Bir baykuş, bir kedi,
Bir yaprak, bir midye,
Bir atom parçacığı…
Olmak istemek.
Her şeyi, herbir şeyi barındıran,
Her düşünceyi, her duyguyu tatmak isteyen,
Bu satırları bana yazdıran O.
Varlığı her varlığa nüfuz eden,
Bedenime sığmayacak bu ruhu,
Can kafesine hapseden O.
Her şeyde var olma hazzını veren,
Bir çiçeğe baktığında seni görmek demek özünde nedir?
Ya yaradılanı yaradandan ötürü sevmek?
İnce, efsunlu bir sır,
Keskin bir sınır…
Elimde ne desem havada kalcak bir soru bu.
Hissettiğinle yetindirecek,
İksiri hep yanında tutacak O.
Bilinmek isteyecek,
Lakin gidebileceğin son sınırı belirleyecek O.
Bu sarhoşluk bile seni senden almaya yetecekken,
Daha fazlasının seni kül edeceğini bildiği için,
Vermeyecek kadar seni seven de O.
Kurduğu bu labirentte
Engellerini devire devire,
O’na ulaşmanı hep bekleyecek O.
Küçücük yüreğime sığacak,
Zıtlıklları anlamlandıracak,
Son durakta beni benden alacak,
O.
O zaman gelip çattığında,
Bir daha hiç ayrılmayacağız değil mi Sevgili?