Okul korkusu yaşayan çocuklarımıza nasıl yardım edebiliriz?
Okula gitmek istemeyen çocuklarımız için biz anne-babaların ve büyüklerin de yapabileceği katkılar bulunmaktadır.
Peki, nedir bunlar?
Aile okul korkusu yaşayan çocuğun öğretmeni ile iş birliğine gidebilir. Ders çalışmada, öğretmen ve arkadaşları ile ilişkilerinde bir problem varsa her iki taraf birbirlerine haber vermelidir.
Çocuğa okulu, okumayı, arkadaşlarını ve öğretmenini sevdirmeliyiz. Bunun için de okulda başarılı olacağını söylemeliyiz. Arkadaşlarıyla sosyal etkinliklere katılmasını teşvik etmeliyiz. Arkadaşları ile daha çok birlikte olmaları için onları eve davet edebiliriz.
Çocuğumuza annenin evde ona beklediğini, eve geldiğinde annesini evde bulacağını anlatırsak bazı çocuklarda “ben okula gittiğimde annem başka bir yere mi gider” düşüncesinin oluşmasını önleriz. Çocukta bu düşünceden dolayı okula gitmek istememe gibi olumsuz bir davranışı içine giremez.
Çocuklarımıza okula başladığı ilk günlerde okula alıştırma çalışmaları yapabiliriz. İlköğretime yeni başlayan çocuklarımız ile ilgili birçok sıkıntılar yaşamaktayız.
İlköğretime yeni başlayan çocuklar genellikle annelerinden ayrılmak istemezler. Annelerine bağımlıdırlar. Kendi özel ihtiyaçlarını giderebilme alışkanlığı kazanamayan çocuklarda bu düşünce daha da fazladır. Bu ayrılığı çocuklarımızı yavaş yavaş alıştırmalıyız. Bunun için ilköğretim birinci sınıfında eğitim-öğretimin bir hafta önceden açılması ve annelerin de sınıfta bulunarak okula alışmaları için destekte bulunmaları yerinde bir uygulamadır. Daha sonraki günlerde önce okulun koridorunda, daha sonra okulun bahçesinde bekleyerek çocuklarının okula alışmalarında yardımcı olabiliriz.
Oğlum ilkokulun birinci sınıfına başladığında ilk gün okula beraber gittik. Ders zili çaldı sınıfa girdik. O yıllarda annelerin bir hafta sınıfta bekleme uygulaması yoktu. Olsa da benim gibi çalışan bir anne için bir şey de fark etmezdi. O gün de çocuğu okula bırakıp ben de okuluma dönmem gerekiyordu. İlk derste ben de diğer anneler gibi sınıfta kaldım. İkinci derste de. Bu arada oğlum sürekli oturduğu sırasından sessizce dudak ve el işareti ile “anne gel, gel” yapıyordu. Ayrılma saatim de gelmişti. Bir çözüm yolu bulup oradan ayrılmam gerekiyordu. Aynı saatlerde aynı okulda kendinden 2 yaş büyük ablası da bulunuyordu. Eve dönüşünde ablası ile geleceklerdi. En sonunda “oğlum ben bir lavaboya kadar gidip geleceğim” dedim ve oradan ayrıldım. O günden sonra oğlum “anne okula gel” gibi bir istekte bulunmadı ve okula daha kolay alıştı.
Çocuk okula gitmek istemediğinde çocuğa kızmak yerine niye gitmek istemediğini sormalıyız ve çocuğumuza etkin bir şekilde dinlemeliyiz. Onu anladığımızı hissettirmeliyiz. Örneğin; o gün önemli bir dersten sınav olup da yeterince hazırlanamadı ise okula gitmek istemeyebilir. Veya geç yatmış uykusunu almadığı için okula gitmek istemeyebilir. Çocukta kırıklık, hastalık belirtisi, karın ağrısı varsa da okula gitmek istemez. Konuşarak veya gitmesini mani olacak sağlık problemi için önlemini alarak çocuğun okula gitmesini sağlayabiliriz.
Nedene ne olursa olsun ister fiziksel, ister sosyolojik, isterse psikolojik çocuklarımıza okula gitme alışkanlığı kazanmaları konusunda kararlı olduğumuzu hissettirmeliyiz.