Perdeler Yavaş Yavaş Kapanırken “Bir”i Olmalı Her Yanında…
Çoğu insanın etrafımızdan dağılıp gittiği o anlarda yanına koşup sarılacağımız BİRİ OLMALI…
Yanına koşarken düşüp dizlerimizi kanattığımızda akan kanımızı durduracak ve bize şifa verecek BİRİ OLMALI…
Gönül ağacından her bir dal koptuğunda o dalın yokluğunu hissettirmeyecek BİRİ OLMALI…
Başımıza her ne hal gelirse gelsin kendisi ile dertleşeceğimiz ve dualarımıza cevap veren BİRİ OLMALI…
Kimi zaman birbirlerimizin arasında olan perdeler yavaş yavaş kapanırken perdenin arkasında olanın özleminin dinmesi için yardım isteyeceğimiz BİRİ OLMALI…
“Bizi Seviyor” dediğimiz insanlar bizlerden uzaklaşırken, bizi gerçekten seven BİRİ OLMALI…
“Bizim Özleyenlerimiz Var” dediğimiz insanların özlemleri boşa çıktığında bizim gerçekten özleyeceğimiz BİRİ OLMALI…
“O Kişi Sesimi Bile Duymasın” diyen insanların sözleri karşısında, bizim aracısız olarak sesimizi duyan ve bizim ile gerçekten muhabbet eden BİRİ OLMALI…
“O Kişi Beni Unutsun” diyen bir düşünce ve gönül karşısında, bizi asla unutmayan, biz unutsak da bize kendini hatırlatan ve her daim gönlümüzde hatırlanan BİRİ OLMALI…
“Bensiz de Yaşar” diyen bir hayat sahibi karşısında, onsuz da yaşayamayacağımız, bir an bile ondan ayrıldığımızda nefes alamayacağımız BİRİ OLMALI…
“Beni Umut Etmesin” diyen umutsuz bir vakıa karşısında, umuda sıkıca sarılacağımız ve sarıldığımız umut içindeyken umut ve ümidi bize sürekli hatırlatan ve o umudu bize hayat gayesi yapan ve umutlarımıza cevap veren BİRİ OLMALI…
Her mutluluğumuzda, her sevincimizde, her üzüntümüzde, her musibet ile karşılaştığımızda derdimizi paylaşacağımız, başımızı dizine yaslayarak ağlayacağımız, her halimizi anlatacağımız, yardım isteyeceğimiz, yalvaracağımız, ellerimizi bir araya getirip aczimizi, fakrımızı, sevgilerimizin hepsini arz edeceğimiz BİRİ OLMALI…
Her şey gelip geçerken insan O BİRİnin yanında teselli bulmalı. İnsan, O BİRİnin kendisine sarılmasını ve güven vermesini istemeli.
İnsan, öğrendiği her bir güzel duygudan ve güzel bir bilgiden duyduğu sevincin ilk dakikalarını O BİRİ ile paylaşmalı ve bu güzellikler için şükretmeli.
İnsan; koşulsuz, sebepsiz, zamansız, mekânsız olarak O BİRİne koşmalı, Onu aramalı, Onu sevmeli. Onu en üstününden sevmeli. O sevgiye hiçbir şey denk olmamalı.
İnsan, her baktığı şeyde O BİRİni görmeli. Her duyduğu şeyde O BİRİni hatırlamalı.
İnsan başını hafifçe yana eğip, gözlerinden yaşlar tane tane süzülürken O BİRİnin anlattıkları ile teselli bulmalı. O BİRİnin sakinleştirmesi ile sakinleşmeli.
İnsan sessizce köşesine çekilip oturduğunda bilebilmeli ki; o sessizlik arasında onun kalbinden, düşüncelerinden geçen her bir duyguyu, her bir acıyı, her bir özlemi duyan BİRİ VAR.
İnsan ellerini uzatarak RABBİNE TESLİM OLMALI. Rabbine teslimiyetini söylemeli. İtiraf etmeli. Ve bundan sonra her şeyi için Rabbinin tüm canlıların hayatına Kâfi olduğunu anlamalı ve demeli ki:
Rabbim, benim için “HER DURUMDA O BİRİ” Sen olmalısın. Rabbim, ben Sana teslim oluyorum. Ben Sana teslim oluyorum. Ben Sana teslim oluyorum.
amin.amin.amin.