Merve İriyarı'nın röportajı:
Gönül Hurmalı, 1984’te 9 Eylül Üniversitesi İzmir Devlet Konservatuarı Opera ve Konser şarkıcılığı bölümüne başladı. Üçüncü yılının son aylarında örtünmeye karar verdi. Opera eğitimi ve iman hayatını bir arada yaşayamayacağını anlayınca; eğitimini yarıda bıraktı. Ama müzik sevdasından hiçbir zaman vazgeçmedi. Gitar, ney, piyano, şan ve makam eğitimi verdi. Lâtif Öz’ün “Hayy” isimli albümündeki bütün eserlerin söz ve müzik yazarıdır.
İşiniz çok önemli, ama imanlı bir genç olmanızın hikâyesi benim için çok değerli. O yıllara geri dönerseniz, konservatuara başladığınız zaman nasıldınız?
Konservatuara liseden sonra girdim ve bu şekilde iman çerçevesinde hiçbir yaklaşımım yoktu.
O zaman bu türde yaklaşımınız nasıl oldu?
Bu şekilde yaklaşımlarım olmasa da her an bir arayış içerisindeydim. Konservatuar, entelektüel ve materyalist yaklaşımlarla eğitim verir. Çok iyi müzik eğitimi alırsınız, ama o kadar. Okulda çok çalışkan bir öğrenciydim. Kendi kendime kaldığım çok zamanım olurdu ve her zaman düşünürdüm. Kendimi her zaman sorgulardım. Nereye gidiyorum? Oy verme yaşım geliyordu. Siyasî görüşüm ne olmalı? Ben neyim? Ne olmalıyım? İleride nasıl bir çevrem olsun istiyorum? Aile kurmak ister miyim? Kurarsam nasıl bir aile kurmak isterim? Bulunduğum ortamdaki çelişkili tavırlardan sonra çok tatminsizlik yaşadım. Güzel arkadaşlıklarla manevî boşluğumu doldurmaya başladım.
Eğitiminizin kaçıncı yılında kapanmaya karar verdiniz?
Üçüncü senenin sonlarında, yıl sonu final tarihlerinin belli olduğu zamanlarda karar verdim.
Nasıl oldu? Okulunuzu nasıl bıraktınız?
O günlerde ciddî şekilde kendimi o ortamdan farklı hissetmeye başlamıştım. “Ben üç yıldır burada mıydım? Ben mi okudum?” dediğim bile oldu. Namaz kılmaya başlamıştım, ama örtünmüyordum. Açıkçası örtünmeyi düşünmüyordum. Aslında en iyisi bu şekilde başlamak. Çünkü namazın aşkı, Allah ile beraber olmanın getirdiği çok güzel bir tatmin duygusu… Yaşadığım çelişkilerden uzak bir şey bulmuştum ve onun peşine düştüm. Üç ayın sonunda çok ciddî bir karar ile okula devam etmeme kararı aldım. Eğer devam edersem, kalırım korkusu yaşadım. Namaz kılıp geliyorum, sahne alıyorum ve sesimi kullanıyorum. Bunlar olmazsa daha iyi olacağını öğrenmeye başladıktan sonra huzursuzluk yaşamaya başladım. Yoğurdu çalkalarsınız yağı ve ayranı birbirinden ayrılır ya, büyük bir çalkantı ve ayrışma yaşadım. Net şekilde de bunun bir imtihan olduğunu fark ettim.
Çalkantıya düşmenizin sebebi neydi?
Zafer dergisi ve Meryem Canan Ceylân’ın küçük el kitabı ilk tohumlarımı atmama sebep oldu. O dergiden çok etkilendim. Ayrıca kitapta bayan, samimî şekilde imana giriş hikâyesini anlatırken, “Bir mum ateşine elinizi tutun. Hemen mi çekersiniz? Yoksa yavaşça mı? Refleks olarak hemen çekersiniz. Bulunduğunuz ortamın ateş olduğunu fark ettiyseniz, orada durmak niye?”
Bu olaydan sonra, “Bırakmalıyım” dedim. Okuldan ayrıldıktan sonra hocalarımın pişman olur, geri döner diye beklediklerini öğrendim.
Aileniz dindar mı? Kapanmanıza tepki verdiler mi?
Verdiler. Babam memurdu. Ramazan ayında, “Niye aç kalıp oruç tutuyorsunuz?” derdi. Annem, imam kızı olmasına rağmen yanlış öğrenmelerle -zorlayarak- reddetmiş. Kendine göre kuralları vardı. Ama ailemde din alanında temel almadım. Bir tek, “Besmelesiz evden çıkma!” annemin değişmez kuralıydı. Kendimi bildim bileli bunu aklıma kazıdı. O da Ramazan’da namaz kılardı, ama sonra eski hâline geri dönerdi.
Peki, bu konularda çocuklarınızın eksiklerini gördüğünüzde eleştirir misiniz?
Bir oğlum var, on sekiz yaşında ve üniversite okuyor. Ona hiç karışmıyorum. Namazlarında aksaklıklar görüyorum. Ben imanı zor buldum ve çok kıymet veriyorum. O gözünü açtığında anne ve babası namaz kılıyordu, dindardı. Ortamlarımız farklı, saygı gösteriyorum, sıkıştırmıyorum, ama ara sıra ufak dokunuşlar gönderiyorum.
Kişinin kendisinin bulması daha kıymetli olur, değil mi?
Öyle, ama deneyimlerle zor buldum. Onun için korkuyorum da; varlık içerisinde yokluk gibi. Ama Allah herkese bir şans verir. Anne olarak duâ noktasında her zaman duâ ediyorum. Bir de insan kendi çocuğuna yandığı zaman tüm İslâm dünyasının çocuklarına da duâ ediyor. Allah kabul eder inşallah…
Risâle-i Nur’ları nasıl tanıdınız?
Bir gün sohbete dâvet edildim. Genç kızlar için olacakmış. Kimseyi reddetmeyi sevmem. Ama gitmeyi de istemiyordum. Dersim de vardı ve önemliydi. Nasıl bir bahane söylemem gerekiyor diye düşünüyorum, ama bir yandan da içimden gitmek geliyor... En sonunda gitmeye karar verdim. Üzerimde bir kot pantolon, bir mont; hırpanî bir genç kızım. İlk defa böyle bir ortama girdim. Sekiz on kadar genç kız toplanmışlar, biraz da hava soğuktu; sobanın başında oturuyorlar ve sobanın sıcaklığından hafif pembeleşmişler. İlk dikkatimi çeken yüzlerinde hiç makyaj olmayışıydı. Ne kadar nurlu ve güzellerdi ve gelmeme sevinmişlerdi. “Ben böyle bir şey için sevinmezdim,” diye düşündüm. O insanların bu organizasyonu, evi, ikramı daha sonradan benim için yaptıklarını öğrendim. Bütün gün hepsini inceledim ve dinledim.
Risâle-i Nur’da en çok etkilendiğiniz yer neresidir?
23. Sözün 2. Noktasını dinledikten sonra inanılmaz bir şok yaşadım. O olayın kahramanı oldum. Köprüye çıktım, lambayı kırdım… Aslında Risâle-i Nur’un bu kadar etkili olmasının nedeni hayalimde canlanmasıydı. Çok etkilendim ve çok mantıklı geldi. Kalbimin orta yerinden beni vurdu. Sonra da sohbetleri hiç bırakmadım. Üç aylık başlangıcı bu şekilde oldu.
Üç aylık bu dönemde neler yaşadınız?
Namaza başladım. Artık bulunduğum ortama ait olmama hissi yaşamaya başlamıştım. 3. ayın sonlarına doğru ufak bir kaza geçirdim ve sonucunda bir aylık dinlenme dönemim oldu. Okuldaki ve yeni arkadaşlarım beni ziyarete geliyorlardı. O kadar farklı sohbetlerdi ki… Ayrı dünyalar gibiydi. Çok düşündüm ve sürekli karşılaştırdım. Yeni arkadaşlarım bunun bir “şefkat tokadı” olabileceğini söylediğinde bu çok hoşuma gitti. Bir tokat yiyorum, ama şefkatli… Dinlenme sürecinin ardından okula döndüğümde, o an oraya ait olmadığımı anladım. Her şey beni rahatsız ediyordu. Oysaki 4. sınıf, sadece ses rengime göre opera da rolümün belli olacağı bir yıldı. Yani ders işlemeyecektim ve alacağım eğitimim bitmişti. Hiçbir şeyi düşünmeden bıraktım ve çıktım. Bu güne kadar da bu kararımdan hiçbir pişmanlık duymadım.
Bizim Aile