Risale sofrası

Haydi, herkes buyursun; Risale Sofrasına,
Her gelen bir tat bulsun, mugaddî lokmasına.
 
Tatmayan hiç bilemez, bu Nur’un kıymetini,
Gönlünü açmaz ise; sarf eder servetini.
 
Ne Lema’lar, Şua’lar, özlü Sözler sinesinde,
Küçük-küçük Risaleler, garnitür çevresinde.
 
Bu sofranın nimeti; Nurs’tan, Barla’dan geldi,
Önermedi yemeden, Aziz Üstadım kendi.
 
Yiyip de hazm eyledi, hazır etti bizlere,
Hakîkati gösterdi, görebilen gözlere.
 
Ülfeti kaldırıp da; hep hikmeti yoğurdu,
Atılan o tohumdan; ne fidanlar doğurdu.
 
Meyveleri görünür; her bir ülke bazında;
Nurun Bayramı vardır, baharında yazında.
 
Sofralar ayrı-ayrı, aşçı aynı çok şükür,
Tatlardaki bu çeşit; ne güzel bir tefekkür.
 
Karakavak, Çam Dağı, çeşit-çeşit mekânlar,
O Cennet Bahçesinde; Huzur bulur insanlar.
 
Hapishanede pişti, demlendi ılık-ılık,
Çilelerden süzülmüş, vazgeçilmez sevdalık.
 
Tüm hâsseler, masseder, lâtifeler hoş olur,
Öyle bir iksirdir bu; içenler sarhoş olur.
 
Bu Risale Sofrası; herkese nasip olmaz,
Öyle bir sofradır ki; Burda yiyenler doymaz.
 
Biz açız hep bunlara; tonlarca, verin gelsin;
Öyle bir tat aldık ki; Allah bereket versin.
 
Rahmetler diliyoruz; Aziz Üstad’a şimdi,
Getirdiği tiryakla; Acılarımız dindi.
 
Çâre var biliyoruz, bu günün dertlerine;
Değişmem bu değeri; Dünya Servetlerine.