Said Nursi kitabı eline alınca odada dönmeye başladı

Risale Haber-Haber Merkezi

Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin kendisine varis ve Risale-i Nur naşiri olarak seçtiği talebelerinden Said Özdemir Ağabey geçen sene bugün 26 Şubat 2016 tarihinde Ankara’da vefat etmişti. 

Bu vesileyle Risale-i Nur eserlerinin ilk defa matbaalarda basılma kararının alınmasını, ilk kitap çıktıktan sonra Müellif Said Nursi’nin benzersiz sevincini, fevkalade ihlâs hassasiyetini ve önemli tavsiyelerini ‘Naşir Said Özdemir’ ağabeyin; Ömer Özcan’a verdiği röportajdan Ağabeyler Anlatıyor-1 kitabında yayınlanan bölümünden okuyalım:

DÜNYA RİSALE-İ NUR OKUYACAK...

Ri­sa­le­-i Nur eserleri 600 bin nüsha el ya­zı­sı ve tek­sir ile ço­ğal­tıl­mış­tı. Biz 1953’te Üs­tad haz­ret­leri­ne mü­lâ­ki ol­du­ğu­muz­da, “Kar­de­şim! Ar­tık biz ye­tiş­ti­re­mi­yo­ruz. Bun­dan son­ra ar­tık bu Ri­sale­ler mat­baa li­sa­nıy­la ba­sı­la­cak ve bü­tün Tür­ki­ye’ye, bü­tün dün­ya­ya ya­yı­la­cak” de­di.

Ken­di­si bi­rik­tir­miş; bin 200 li­ra -kim bi­lir bu za­ma­nın pa­ra­sıy­la kaç pa­ra eder- bel­ki pa­ra­sı­nın yüz­de 95’ini, yüz­de 98’ini ver­di ve “Bu­nu gö­tü­rün, mat­ba­a­lar­da kâ­ğıt alıp bas­tı­rın” de­di. Bü­yük Sözler’i dak­ti­lo yap­mış­lar. Bu­nu An­ka­ra’ya gö­tür­düm, di­ğer kar­deş­ler­le bir­lik­te bir­kaç yer­den de bi­raz borç al­dık ve bas­tır­dık.

NOT1: Said Nursi Hazretleri, “Risale-i Nur bütün dünyaya yayılacaktır”, kat’i kanaatini Emirdağ Lâhikası’nda şöyle açıklamaktadır:

“Size kat'iyyen ve çok emarelerle ve kat'î kanaatımla beyan ediyorum ki; gelecek yakın bir zamanda, bu vatan, bu millet ve bu memleketteki hükûmet, âlem-i İslâm'a ve dünyaya karşı gayet şiddetle Risale-i Nur gibi eserlere muhtaç olacak; mevcudiyetini, haysiyetini, şerefini, mefahir-i tarihiyesini onun ibrazıyla gösterecektir.”

ÜSTAD O KADAR SEVİNDİ Kİ KİTABI BAĞRINA BASTI, ODADA BÖYLE DÖNÜYORDU...

Söz­ler’i bas­tı­rıp Üs­tad’a gö­tür­dü­ğüm za­man o ka­dar se­vin­di ki, san­ki dün­ya­yı ba­ğış­lamı­şız gibi kalktı bi­ze sa­rıl­dı, ki­ta­bı bağ­rı­na bas­tı. Oda­da böy­le dö­nü­yor... “Kar­de­şim! Ben şim­di ahi­re­te git­sem gö­züm ar­ka­da kalmaz; çün­kü şim­di­ki nes­lin oku­ya­ca­ğı, an­la­ya­ca­ğı bir lisan­la el­le­ri­ne bu Kur’an ha­ki­kat­le­ri geç­ti. El­ham­dü­lil­lah ben va­zi­fe­mi yap­tım!” de­di.

İH­LÂS­LA OL­MA­SI İÇİN KEN­Dİ ESE­Rİ­Mİ KEN­Dİ PA­RAM­LA AL­MAM LA­ZIM

Üs­tad he­men ke­se­yi çı­kart­tı, “Pa­ra­sız al­mak is­temi­yo­rum” de­di. “Üs­tad’ım, bu ken­di ese­ri­niz, ay­nı za­man­da da bu işin için­de pa­ra­nız var; pa­ra mı ve­re­cek­si­niz?” de­yin­ce: “Evet kar­de­şim, bu işin ih­lâs­la ol­ma­sı için ben ken­di ese­ri­mi ken­di pa­ram­la al­mam la­zım.” O zaman Söz­ler’in fi­ya­tı 25 li­ray­dı. 25 li­ra ver­di ve bir Söz­ler al­dı.

Dü­şü­nün, bir mü­el­lif ese­ri ken­di­si ya­zar, pa­ra­sıy­la bas­tı­rır, son­ra pa­ra­sı­nı ve­re­rek o ese­ri sa­tın alır… İh­lâ­sın de­re­ce­si... Tabii bu bir ör­nek ol­du. O gün bu­gün biz bu eser­le­ri mat­baalar­da ba­sa­rız, çe­şit­li yer­le­re gön­de­ri­riz; biz de, di­ğer kar­deş­le­ri­miz de ma­aş al­ma­yız.

Üstad bi­ze dedi ki: “Bun­la­rı her­ke­se ver­me­yin, her 25 li­ra ve­re­ne ver­me­yin, 25 ki­şi­ye okut­tu­ra­ca­ğım di­yenle­re ve­rin; çün­kü bu­nun esas fi­ya­tı, okut­tur­mak­tır.”

NOT2: Said Nursi Hazretleri, talebesi Said Özdemir’in anlattığı bu hatırayı Emirdağ Lâhikası’nda şöyle izah etmektedir:

“Bilirsiniz ki, kendim sadaka ve yardımları kabul etmediğim gibi, öyle yardımlara da vesile olamadığımdan, kendi elbisemi ve lüzumlu eşyamı satıp o parayla kendi kitaplarımı, yazan kardeşlerimden satın alıyorum. Tâ Risale-i Nur’un ihlâsına dünya menfaatleri girmesin, bir zarar vermesin ve başka kardeşler de ibret alıp hiçbir şeye alet edilmesin.”

RİSALE-İ NUR’UN HİÇ­BİR KE­Lİ­ME­Sİ DE­ĞİŞ­ME­MİŞ­TİR

Ve son­ra­dan Mek­tû­bat, Lem’alar, İşâra­tü’l İ’caz, Ta­rih­çe-i Ha­yat ve diğerlerini ver­di. Bu şe­kil­de neş­ri­ya­tı biz­zat ta­kip edi­yor­du. Bir for­ma çık­tı­ğı za­man ken­di­si­ne bir kur­yey­le ya Emir­dağ’a, ya Is­par­ta’ya gön­de­ri­yor­duk.

Me­se­la Zü­be­yir ağa­be­ye ve­ri­yor, ken­di­si de es­ki ya­zı­lı nüsh­ayı alı­yor, ‘oku ba­ka­lım’ di­yor. Bu şe­kil­de tet­kik ve tash­ih edi­li­yor, eğer bir yan­lış­lık var­sa geri gön­deri­li­yor, biz de bas­kı­yı dü­zel­ti­yor­duk. Bü­tün eser­ler, biz­zat Üstad’ın ken­di tashiha­tın­dan geç­tik­ten son­ra ba­sıl­mış­tır. O za­man­dan be­ri hiç­bir ke­li­me­si de­ğiş­me­miş­tir.

Ya­nın­da­ki ağa­bey­ler an­la­tır­dı; “Yâ Rab­bi, ba­na bir ömür daha ver, Mek­tû­bat’ı da gö­reyim…” Mek­tu­bat ba­sı­lın­ca, Lem’alar için dua eder­miş. İş­te bu şe­kil­de Üs­tad bü­tün eser­le­rin bas­kı­sı ikmal edi­lin­ce, ma­lum Ur­fa’da 23 Mart 1960’ta dâr-ı be­ka­ya git­ti­ler.