Şairler hep sustular, seyirciler bu hâle,
Ne yapalım sonunda; bize kaldı ihale.
“Şairleri susan Millet, öksüz kalmış bir sabi,”
Niye çıkmaz ki sesiniz; nedir bunun sebebi?
Bir ses verin derinden, kalksın Millet yerinden,
Daha ne kaybedecek, kaybolan değerinden.
Sus, sus bakalım, sus da; daha nereye kadar,
Sen sustukça kuduruyor, bîinsaf bu gaddar.
Hangi hâli beğenip, altına imza atcan,
Bu Mukaddes Davayı; Çakallara bırakcan.
Mağlup olur devamlı; muhasebeyi yapmaz,
Daima tenkit eder; Müsamahayla bakmaz.
Hükümet sanki Gavur; vurur hep insafsızca,
Biraz tetkîk eyle de; Nurlara zaman harca.
Hangi bir Hükümete, böylece sövmüş Üstad,
Her hâli bir nûmune, insaf ile dur da bak.
Siyasette ölçümüz, Güniz Sokağa ma’tûf,
O da sapıttı gitti, Nur’u mâziyle ma’rûf.
Çektiler cemaati CHP’ye yularla,
Mahkûm etti kendini, bilinmez korkularla.
Eğer Nursa Gâyeniz, Korkuya mahal yoktur,
Bakıverin tarihe; böyle bühtanlar çoktur.
Aklı, Alın başınıza, mülhide meyletmeyin,
İhtilâf ithamları; sayfada serdetmeyin.
İnsaf ile yazınız, almayınız kul hakkı,
Belki bilemezsiniz, Rızası nerde saklı.
Tüm Müslümanlar kardeş, İhvânı ahî bilin,
Kafanızdan siyaseti, şeytanlıkları silin.
Değişik ufuk açıp; Sevindirin Cemaati,
Nurcular gelin, deyip; massedin Hakîkati.
Herkes sıkı sarılsın; Adavetler son bulsun,
Ağbeyler son deminde, birlikte mutlu olsun.
Boş değildir hiçbir şey, hiç de boşa akmıyor,
Rabbimin inayeti, bize dostça bakmıyor.
Çekti üzerimizden, O İnayet Elini,
Saldı üzerimize, o iftirâk selini.
Paramparça savrulduk, Hicran ile kavrulduk,
Her birimiz, bir yana, yaprak gibi savrulduk.
Verdi Cemaat emvali, Nura münteşir olsun,
Nurları Neşir etsin, Dünya Nur ile Dolsun.